'ας (ἡ) [ᾰᾰσ]
      1 impuissance à parler, d’où stupeur, EUR. Hel. 549 ; ἀφ. μ' ἔχει, EUR. I.A. 837, je reste muet de stupeur ; cf. PLAT. Leg. 636 e ; εἰς ἀφασίαν τινὰ ἐμϐάλλειν, PLAT. Phil. 21 d, réduire qqn à ne savoir que dire ;
      2 action de ne dire ni oui ni non, réserve d’une opinion, d’un jugement, SEXT. P. 2, 211.

Étym. ἄφατος ; cf. ἀμφασίη.

'

[φᾰ] ἡ, (< ἄφατος) speechlessness, caused by fear or perplexity, ἔκπληξιν ἡμῖν ἀφασίαν τε προστιθεῖς E. Hel. 549; ἀ. μ’ ἔχει Id. IA 837, cf. Ar. Th. 904; ἀ. ἡμᾶς λαμβάνει τί ποτε χρὴ λέγειν Pl. Lg. 636e; εἰς ἀ. τινὰ ἐμβάλλειν Id. Phlb. 21d; εἰς ἀ. ἐμβάλλειν πράγματος inability to say anything about it, S.E. P. 2.211, cf. Dam. Pr. 7.

(φημί, vgl. ἀμφασία), ἡ, Sprachlosigkeit, bes. die Bestürzung, die Einen verstummen läßt, Staunen, τίς ἀφασία μ' ἔχει Ar. Th. 904, wie Eur. I.A. 837, der es auch neben ἔκπληξις hat, Hel. 556 ; ἀφασία ἡμᾶς λαμβάνει, τί ποτε χρὴ λέγειν πρὸς ταῦτα Plat. Legg. I.636e ; vgl. Phil. 21d ; εἰς ἀφασίαν ἦλθε διὰ τὸ παράδοξον Pol. 8.22.