ορος (ὁ) [ᾰ] qui lance (des flèches), ép. d’Apollon, IL. 9, 404.

Étym. de ἀφίημι ; sel. d’autres, mais à tort, qui rend des oracles, de ἀ cop. et φημί.

ορος, ὁ, (< ἀφίημι) archer, epith. of Apollo, Il. 9.404; — the Sch. gives an alternative expl., prophet (from ἀ- copul., and φημί), cf. Orac. in App.Anth. 6.149.7; cf. ὁμοφήτωρ.

ορος, ὁ, der Bogenschütze (Pfeilabsender, von ἀφίημι), od. der Wahrsager (ὁμοφήτωρ), Beiname des Apollo Hom. Il. 9.404, Scholl. Aristonic. ἡ διπλῆ πρὸς τοὺς γλωσσογράφους (vgl. Lehrs Aristarch. p. 42 sqq Sengebusch Homer. diss. I p. 52 sqq), ἀφήτορος τοῦ στροφέως ἀποδιδόντας. καὶ Ζηνόδοτος δὲ οὕτως ἐκδέδεκται· τὸν γὰρ ἑξῆς μετέγραφε νηοῦ Ἀπόλλωνος. ἀφήτορα δὲ τὸν Ἀπόλλωνα ἐπιθετικῶς, οὐ κοινότερον, ἀλλὰ τὸν Πύθιον, οἷον ὁμοφήτορα, διὰ τὸ εἰς λόγους ἔρχεσθαι τοῖς χρησμῳδουμένοις.