(impf. ἠτρέμιζον, f. ἀτρεμιῶ, ao. ἠτρέμισα, pf. inus.) :
      1 intr. demeurer immobile, rester tranquille, HDT. 1, 185, 190, etc. ; HPC. 290, 36, etc. T. LOCR. DC. etc. ;
      2 tr. calmer, THGN. 303 ;

Moy. (inf. fut. ἀτρεμιεῖσθαι, cf. ἀτρεμέω) se calmer, THGN. 47.

➳ Surt. ion. ; rare en prose att. ANT. 120, 13 ; 124, 21 et 29.

Étym. ἀτρεμής.

fut. -ιῶ Hdt. 8.68. β’ ; aor. ἠτρέμισα Hp. Morb. Sacr. 7: — keep quiet, Thgn. 303; in Ion. Prose, mostly with neg., ἀσπίδος… οὐδαμὰ ἀτρεμιζούσης never being kept still, Hdt. 9.74; of restless, aggressive kings or nations, οὐκ ἀτρεμίζειν Id. 1.185, 190; of people attacked, οὔτε αὐτοὺς οἰκὸς… ἀτρεμιεῖν Id. 8.68. β’ ; without a neg., γνώμην εἶχον ἀτρεμίζοντά σε μακαριστὸν εἶναι Id. 7.18, cf. Hp. Morb. Sacr. 14, Vict. 1.10. — Not in good Att., exc. Antipho 2.4.9 (opp. νεωτερίζειν), cf. 3.4.4 and 5; also in later Prose, Ti.Locr. 104b, D.C. 43.35, Them. Or. 26.317a, etc.

sich ruhig verhalten, Frieden halten, Her. 7.18 u. öfter mit der Negat.; Theogn. 303, Ggstz κινεῖν. Bei Antipho. II δ 9 steht ἀτρ. καὶ φυλάσσειν τὴν παροῦσαν εὐπραγίαν dem νεωτερίζειν entgegen ; vgl. Tim.Locr. 104b.