ἀ·τερπής, ής, ές, non réjouissant, triste, funeste, IL. 19, 354 ; OD. 7, 279, etc. ; HÉS. O. 647 ; EUR. El. 293 ; XÉN. Œc. 8, 3 ; THCR. NONN. etc.

• Cp. -έστερος, THC. 1, 22 ; • Sup. -έστατος, LUC. Sat. 9.

Étym. ἀ, τέρπω.

ές, unpleasing, joyless, λιμός Il. 19.354; of the nether world, νέκυας καὶ ἀτερπέα χῶρον Od. 11.94, etc. ; πέτρῃς… καὶ ἀτερπέϊ χώρῳ, of a rocky shore, 7.279; νούσων ἑσμός A. Supp. 685 (lyr.), cf. Pr. 31, Simon. 37.6; λόγοι E. El. 293; γῆρας Mosch. 4.114; ἀτερπέστερον ἐς ἀκρόασιν less attractive to the ear, Th. 1.22; ἦχοι ἀ., opp. ἐπιτερπεῖς, Phld. Po. 994.23, cf. Mus. p. 82 K. ; εἴ τις ὑπερβάλλοι τὸ μέτριον τὰ ἐπιτερπέστατα ἀτερπέστατα ἂν γίγνοιτο Democr. 233, cf. Ph. 1.396 (Sup.); of persons, ἀ. καὶ κακὸς ὀρχηστής Plu. Cor. 25. Adv. -πῶς, οὐκ ἀ. ἱστορείσθω Gal. 14.237; but ἀ. ζῆν without enjoyment, Plu. 2.1100d.

ές,
1) unerfreulich, traurig, λιμός Il. 19.354 ; χῶρος Od. 11.94, u. öfter ; πέτρα Aesch. Prom. 31 ; λόγοι Eur. El. 293 ; ἐς ἀκρόασιν, fürs Gehör, Thuc. 1.22 ; θεᾶσθαι Xen. Oec. 8.3.
2) sich einer Sache nicht freuend, κράτους Aesch. Suppl. 668.