ας (ἡ) [ᾰθᾰ] folle présomption, orgueil insensé, touj. au plur. dans HOM. (IL. 4, 409 ; OD. 1, 34 ; 12, 300, etc.) ; au sg. HÉS. Th. 209, 516 ; SIM. (THC. 6, 59) ; HDT. 2, 111 ; invention méchante, méchanceté, THCR. Idyl. 7, 79, au plur.

➳ Ion. -ίη, HÉS. SIM. HDT. ll. cc. ; dat. pl. épq. -ίῃσι (ν) HOM. ll. cc.

Étym. ἀτάσθαλος.

Ion. -ίη, ἡ, presumptuous sin, recklessness, wickedness, Hom., always in pl. ; σφετέρῃσιν or σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν, Il. 4.409, Od. 1.34, al. ; ἀτασθαλίαι δέ οἱ οἴῳ ἐχθραὶ ἔσαν 21.146; δι’ ἀτασθαλίας ἔπαθον κακόν 23.67; ἀτασθαλίῃσι κακῇσιν 12.300; — after Hom. in sg., ἀτασθαλίῃ μέγα ῥέξαι, of the Titans, Hes. Th. 209; εἵνεκ’ ἀτασθαλίης τε καὶ ἠνορέης ὑπερόπλου ib. 516; βασιλῆος ἀ. Pi. Parth. 2 Fr. 1.31; οὐκ ἤρθη νοῦν ἐς ἀτασθαλίην Simon. 111.4; ἀτασθαλίῃ χρησάμενον Hdt. 2.111; in later Prose, Alcid. ap. Arist. Rh. 1406a9, Luc. Astr. 15; ἀ. ἡ εἰς τὸ θεῖον Arr. An. 7.14.5; of an elephant, Id. Ind. 13.13.

ἡ, Freveltat, bes. die aus Unbesonnenheit od. Uebermut hervorgeht, Hom. immer im plur., Il. 4.409 u. öfter ; Hes. O. 259 ; sing. Simonid. frg. 53 bei Thuc. 6.59. Selten in Prosa, wie Arist. rhet. 3.3 ; Luc. astrol. 15 ; ἀτασθαλία ἐς τὸ θεῖον, Gottlosigkeit, Arr. An. 7.14.