ἀσχαλάω-ῶ (seul. prés. et fut. ἀσχαλήσω) [χᾰ]
      1 se fâcher, être fâché, être irrité : τινος, IL. 19, 159, 534 ; τινι, ARCHIL. 31 ; EUR. I.A. 920, au sujet de qqe ch. ; avec un part. ἀσχαλόωσι μένοντες, OD. 1, 304, ils s’irritent de rester ; avec ὅτι et l’ind. DL. 1, 44 ;
      2 s’affliger, A.RH. 3, 710.

➳ Formes épq. Prés. ind. 3 sg. ἀσχαλάᾳ, IL. 2, 293 etc. ; 3 pl. ἀσχαλόωσι, IL. 24, 403, etc. ; inf. ἀσχαλάαν, IL. 2, 297 ; MOSCH. 4, 71 ; part. ἀσχαλόων, IL. 22, 412 ; A.RH. 4, 108 ; THCR. Idyl. 25, 236.

Étym. cf. ἀσχάλλω.

only pres. (exc. fut. -ήσω Thal. ap. D.L. 1.44), 3 sg. ἀσχαλάᾳ Il. 2.293; 3 pl. ἀσχαλόωσι 24.403; inf. ἀσχαλάαν 2.297; part. ἀσχαλόων 22.412; imper. ἀσχάλα Archil. 66.6; inf. ἀσχαλᾶν E. IA 920; — more freq. ἀσχάλλω, once in Hom. ἀσχάλλῃς Od. 2.193, cf. S. OT 937, E. Or. 785, and so always in Prose, X. Eq. 10.6, D. 21.125, Onos. 1.17, Eus. Mynd. 6; impf. ἤσχαλλον Hes. Fr. 76.3, Hdt. 3.152, 9.117; imper. ἄσχαλλε Thgn. 219; 3 sg. fut. ἀσχαλεῖ (prob. for -αλᾷ) A. Pr. 764: — to be distressed, grieved, abs., ἀσχαλάαν παρὰ νηυσί Il. 2.297, cf. 22.412, etc. ; the cause of distress is added by Hom. either in part., μένων ἀσχαλάᾳ Il. 2.293, cf. Od. 1.304; ἥν κε (sc. θωὴν) τίνων ἀσχάλλῃς 2.193; or in gen., ἀσχαλάᾳ δὲ πάϊς βίοτον κατεδόντων is vexed because of…, 19.159; κτήσιος ἀσχαλόων τήν οἱ κατέδουσιν Ἀχαιοί ib. 534; later in dat., ἀ. τινί at a thing, Archil. l.c., A. Pr. 764, E. IA 920; ἐπὶ τῷ διδόναι δίκην ἀσχάλλειν D. l.c., cf. Ph. 2.521; πρός τι Longus 3.8; c. acc., θάνατον ἀ. πατρῷον E. Or. 785.

sich ärgern, unwillig, zornig sein ; absol., ἀσχαλάαν Il. 2.297, ἀσχαλόωντα 22.412 ; die Veranlassung durch ein part. ausgedrückt, μένων ἀσχαλάᾳ 2.293, ἀσχαλόωσι καθήμενοι 24.403, ἀσχαλόωσι μένοντες Od. 1.304 ; das part. im genit. ἀσχαλάᾳ βίοτον κατεδόντων 19.159 ; genit. eines substant., κτήσιος ἀσχαλόων, τήν οἱ κατέδουσιν 19.534 ; oft auch sp.D.; Mosch. 4.70 ; τινί, Archil. 81 ; Aesch. Prom. 766 ; Eur. I.A. 920 ; auch DL. 1.44 mit folgd. ὅτι.