ἀρχ·ηγός, ός, όν :
   I adj. :
      1 qui est la cause première de, auteur de, EUR. Hipp. 881, etc. ; τὸ ἀρχηγόν, PLAT. Crat. 401 d, cause première, principe ;
      2 p. suite, principal : δύο φλέϐες ἀρχηγοί, ARSTT. P.A. 3, 4, 22, les deux veines principales ;
   II subst. ὁ ἀ. :
      1 cause première, auteur de, fondateur (d’une race, d’une cité, etc.) T. LOCR. 96 c ; ISOCR. 32 c ; PLAT. Tim. 21 e, etc. ; d’où héros tutélaire, protecteur, SOPH. O.C. 60 ;
      2 chef, roi, ESCHL. Ag. 259 ; particul. chef militaire, SIM. (THC. 1, 132), d’où adj. τιμαὶ ἀρχηγοί, EUR. Tr. 196, honneurs royaux ;
      3 initiateur, créateur, inventeur, PHIL. BYZ. 58.

➳ Dor. ἀρχαγός [χᾱ] EUR. Hipp. 152, etc. ; THCR. Idyl. 22, 110.

Étym. ἀρχή, ἄγω.

Dor. ἀρχαγός, όν, beginning, originating, λόγος ἀρχηγὸς κακῶν E. Hipp. 881; primary, leading, chief, Τροίας ἀ. τιμάς Id. Tr. 196 (lyr.); δύο φλέβες ἀ. Arist. PA 666b25. as Subst., founder, of a tutelary hero, S. OC 60; as fem., ancestral heroine, B. 8.51; τοῦ γένους Isoc. 3.28, cf. D.S. 5.56; τῆς πόλεως θεὸς ἀ. τίς ἐστιν Pl. Ti. 21e; founder of a family, Arist. EN 1162a4.
prince, chief, Δία ἀ. θεῶν B. 5.179, cf. A. Ag. 259; chief captain, leader, Ἑλλάνων Simon. 138; Βεβρύκων Theoc. 22.110; ἀ. ἱερέων CIG 6798 (Dijon), cf. 2882 (Milet.).
first cause, originator, κοπίδων Heraclit. 81; πράγματος X. HG 3.3.4, cf. Din. 3.7, Isoc. 12.101; συγχύσεως SIG 684.8 (Dyme, ii BC); φόνου POxy. 1241 iii 35; σωτηρίας Ep. Hebr. 2.10; Θαλῆς ὁ τῆς τοιαύτης ἀ. φιλοσοφίας Arist. Metaph. 983b20; τῆς τέχνης Sosip. 1.14; τὸ ἀ.
the originating power, Pl. Cra. 401d, cf. Sph. 243d; primary, fundamental, ἀρχηγὸν ἡ φωνή Phld. Po. 2.19.

anfangend, veranlassend, κακῶν ἀρχηγὸν ἐκφαίνεις λόγον, Unheil verkündend, Eur. Hipp. 881 ; τὸ αἴτιον καὶ τὸ ἀρχ. αὐτῶν Plat. Crat. 401d. Gew. subst., der Urheber, θεὸς τῶν πάντων Plat. Tim.Locr. 96c ; ἀρχ. γενόμενος τοῦ διαδιδομένου χρυσίου Din. 3.7 ; αὐτοῖς τῶν ἀγαθῶν ἐγένοντο Isocr. 4.61 ; τόλμα νεῶν ἀρχηγέ Antiphil. 24 (IX.29). Bes. Ahnherr, τοῦ γένους Isocr. 5.32 ; Gründer, τῆς πόλεως Plat. Tim. 21e ; vgl. Soph. O.C. 60. – Anführer, Aesch. Ag. 250 ; Epigr. bei Thuc. 1.132 ; Theocr. 22.110 ; τιμαὶ ἀρχηγοί, königliche Würde, Eur. Tr. 196 ; τὸ μέγιστον καὶ ἀρχ. Plat. Soph. 243d.

ἀρχηγός, -όν
[in LXX for רֹאשׁ, נָשִׂיא etc. ;]
beginning, originating: more freq., as subst.;
__1. founder, author (Lat. auchor; so some­times in π., see MM, see word; Milligan, NTD, 75): Act.3:15 (R, mg.), Heb.2:10 (R, txt.; but see Westc., in l, and Page, Ac., l.with).
__2. prince, leader (so in MGr., see Kennedy, Sources, 153): Act.3:15 (R, txt.) Act.5:31, Heb.2:10 (cf. R, mg.) 122 (Cremer, 117).†
(AS)