ων, ἄρειον, gén. ονος [ᾰ] sert de comparatif à ἀγαθός :
      1 plus fort, plus courageux, IL. 1, 260, etc. ; OD. 2, 277, etc. ;
      2 en gén. meilleur, supérieur, HÉS. O. 205 ; PD. I. 7, 13, etc. ; ESCHL. Sept. 305, etc.

ον, gen. ονος, used as Comp. of ἀγαθός, cf. ἄριστος : — better, stouter, braver, in Hom. of all advantages of body, birth, and fortune, Il. 1.260, al., cf. Hes. Op. 207, Pi. N. 7.101, A. Th. 305 (lyr.), Ag. 81 (lyr.); — rare in Prose, ἃ ὑμῖν ἄρειον μὴ γνῶναι Arist. Fr. 44.
ἀρείονες, οἱ, a kind of snail or slug, Ael. NA 10.5.

ἄρειον (verwandt ἀρι-, ἀρετή, Ἄρης, welcher Eigenname ursprünglich »der Gute« bedeutet, euphemistisch, wie Εὐμενίδες die Erinyen ; denn Ares war ursprünglich ein Gott des Todes); Kompar. zu ἀγαθός, superl. ἄριστος ; Hom. bes. von Helden, stärker, mutiger, tapferer ; κρεῖσσον καὶ ἄρειον, auf Homerische Art παραλλήλως, d.h. gleichbedeutend, Od. 6.182 ; vgl. Apoll. Lex. Hom. 42.5 ἄρειον κρεῖσσον. καὶ ἀρείω τὸν κρείσσονα ; τὸν ἀρείονα, Gegensatz χείρονα Od. 20.133 ; ebenso τὸν ἀρείω, χείρονα Il. 10.237 ; ἀρείους, κακίους Od. 2.277 ; ἀρείοσιν ἠέ περ ὑμῖν ἀνδράσιν ὡμίλησα Il. 1.260 ; οἷοί περ πάρος ἦτε μετ' ἀνδράσιν, ἢ καὶ ἀρείους 16.557 ; ὅσσον Ἀρείων εὕχομ' ἐγὼν ἔμεναι 21.410 ; κτάνε πολλὸν ἀρείω Od. 3.250 ; πρότερος καὶ ἀρείων Il. 2.707, 23.588, Od. 19.184 ; ἅμα πλέονες καὶ ἀρείους Od. 9.48 ; ἦ ἄρ τι τόδ' ἄρειον ἔπλετο Il. 19.56 ; τάχα φράσεται καὶ ἄρειον Od. 23.114 ; χρὼς ἔμπεδος, ἢ καὶ ἀρείων Il. 19.33 ; γῆρας θεοὶ τελέουσιν ἄρειον Od. 23.286 ; τεῖχος ἄρειον Il. 4.407, 15.736. In diesen beiden Stellen wie in einigen anderen steht vielleicht der Kompar. auf Homerische Art statt des positiv.; man hat bei τεῖχος ἄρειον auch an ἄρειος gedacht, Kriegsmauer ; vgl. Scholl. Il. 4.407, 15.736 ; – χρῆμα, γέρας Pind. I. 7.13, N. 7.101 ; – att. D., wie Aesch. Ag. 81, Spt. 287.