ας (ἡ) [ᾰρ] soins pour plaire, d’ord. complaisance excessive, obséquiosité, ARSTT. Eud. 2, 3, 7, etc. ; TH. Char. 5 ; POL. 6, 2, 12, etc. ; en b. part, prévenances, bonne grâce, PHIL. 1, 34, etc.

Étym. ἀρεσκεύομαι.

ἡ, (< ἀρεσκεύομαι) obsequiousness, Arist. EE 1221a8, MM 1192b30, Thphr. Char. 5, Plb. 31.26.5, Phld. Herc. 1457.5, Polystr. p. 16W. ; ἀ. βασιλέως Plb. 6.11a. 7, cf. J. AJ 18.8.7. in pl., = δόξαι, ἀρέσκοντα, αἱ ἀ. τῶν πολλῶν, of false superstitions, Ph. 2.191; τὰ ταῖς κεναῖς σοφιστῶν ἀρεσκήαις (sic) ὑπεναντία Demetr.Lac. Herc. 1012.73. in good sense, πρὸς θεὸν καὶ ἀρετήν Ph. 1.168; ἡ εἰς τὸ πλῆθος ἀ. Inscr.Prien. 113.73 (i BC), cf. IPE 2.5, Ep. Col. 1.10; πρὸς τὴν ἑτέρων ἀ. βιοῦν Hld. 10.14.

ἡ, gefälliges, schmeichelndes Wesen, meist tadelnd, Gefallsucht, Kriecherei ; vgl. Theophr. char. 5 ; Pol. 31.26.5 ; τοῦ βασιλέως, Gehorsam, 6.2.12 ; Selbstgefälligkeit, M.Anton. 5.18.