ἀπό·κροτος, ος, ον, qui résonne à cause de sa dureté, dur, sec, THC. 7, 27 ; XÉN. Eq. 7, 15 ; joint à τραχύς, PLUT. M. 2 e ; en parl. d’un terrain bien battu, HÉRON Aut. 244.

Étym. ἀ. κρότος.

ον, beaten or trodden hard, γῆ, χωρίον, Th. 7.27, X. Eq. 7.15, cf. Hero Aut. 2.1; generally, hard, χηλαὶ καὶ ὁπλαί Plu. 2.98d; Medic., ἀρτηρία Gal. 19.405; πῶρος ib. 442; metaph, ψυχὴ λιθίνη καὶ ἀ. Ph. 2.165, cf. Ptol. Tetr. 155. Adv. -τως without fail, PGrenf. 2.89.3 (vi AD), etc. ; cf. Hsch. s.v. διακρότως. of style, sonorous, Anon. in Rh. 191.20, 225.11.

hart, eigtl. festgestampft, von festem Boden, Thuc. 7.27 ; χωρίον Xen. Eq. 7.15 ; Sp.; Plut. καὶ τραχυτέρα γῆ educ.lib. 4 M.; von den harten Hufen der Pferde, ὁπλαὶ ἀπόκροτοι de fortuna p. 304 ; steil, abschüssig, Her.