ἀπο·πέτομαι (prés. ind. 3 pl. -πέτονται, PLUT. M. 752 f ; impér. 2 sg. ἀποπέτου, AR. Av. 1369 ; impf. 3 pl. ἀπεπέτοντο, DC. 43 ; fut. 2 sg. ἀποπετήσει, AR. Pax 1126) s’envoler ; cf. ἀφίπταμαι.

fut. -πετήσομαι Ar. Pax 1126; aor. ἀπεπτάμην, part. -πτάμενος, inf. -πτάσθαι Hdt. 7.13; also ἀπεπτόμην Ar. Av. 90; aor.2 ἀπέπτην, 3 pl. ἀπέπταν Emp. 2.4; inf. ἀποπτῆναι AP 5.211 (Mel.):
fly off or away, esp. of dreams, ᾤχετ’ ἀποπτάμενος Il. 2.71; ψυχὴ δ’ ἠύτ’ ὄνειρος ἀποπταμένη πεπότηται Od. 11.222; ἀπέπτετο Ar. Av. 90; ἐς τἀπὶ Θρᾴκης ἀποπέτου ib. 1369; οἴχεται ἀποπτάμενος Pl. Smp. 183e; συχνὸν ἀποπτάς Arist. HA 619a32; ψυχῆς ἐκ μελέων ἀποπταθείσης IG 9(1).883.6 (Corcyra).

(πέτομαι), wegfliegen, ἀποπέτου Ar. Av. 1369 ; ἀποπετήσομαι Pax 1126 ; Sp., wie Plut. adv. Stoic. 28 ἀποπετόμενοι ; vgl. ἀφίπταμαι.