ἀπο·νοέομαι-οοῦμαι :
      1 pass. perdre la raison, avoir l’esprit égaré (par le désespoir), d’où être désespéré : ἀπονοηθέντες διεμάχοντο, XÉN. Hell. 6, 4, 23, ils persistaient à combattre en désespérés ; ἀπονενοημένος, THC. 7, 81 ; XÉN. Hell. 7, 5, 12, homme désespéré ;
      2 act. postér. ἀπονοέω-οῶ, rendre désespéré, désespérer (qqn) acc. JOS. A.J. 18, 1, 6.

have lost all sense, of fear, to be desperate, ἀπονοηθέντας διαμάχεσθαι X. HG 6.4.23; ταῖς γνώμαις Plb. 16.31.1; ἄνθρωποι ἀπονενοημένοι desperate men, Th. 7.81, cf. X. HG 7.5.12. of shame or duty, ἀπονενοημένος abandoned fellow, Thphr. Char. 6.1, cf. Isoc. 8.93, D. 19.69; — later in Act., make desperate, J. AJ 18.1.6.

dep. pass., von Sinnen kommen, die Besinnung verlieren, verzweifeln, Xen. ἀπονοηθέντας διαμάχεσθαι Hell. 6.4.23 ; ἀπονενοημένος 7.5.12, vom Mut der Verzweiflung ; wie Thuc. 7.81 u. Luc. Asin. 23 ; ταῖς γνώμαις Pol. 16.31 ; sich selbst aufgeben, Plut. Sol. 31 ; auch mit dem inf., zu einem verzweifelten Wagnis schreiten, Dio Chrys. II.134, mit der v. 1. ἐπενοήθησαν ; ὁ ἀπονενοημένος, ein verzweifelter, sittlich verlorner, gemeiner Mensch, Isocr. 8.93 ; Dem. 25.32 ; vgl. Theophr. Char. 6. Vgl. ἀπονενοημένως.