ἀπο·κάμνω, perdre courage, se décourager, SOPH. O.C. 1776 ; PLAT. Rsp. 445 b ; ἀπ. τι, XÉN. Hell. 7, 5, 19 ; PLUT. Arat. 20 ; avec un part. se lasser de, etc. XÉN. Mem. 2, 6, 35 ; PLAT. Men. 81 d, etc. ; avec un inf. ἀπ. σῶσαι, PLAT. Crit. 45 b, renoncer à tenter de sauver ; avec πρός et un acc. de cause : πρὸς τὰς διαμαρτίας οὐκ ἀποκαμών, PLUT. Arat. 32, ne s’étant pas laissé abattre par ses échecs.

grow quite weary, fail, flag utterly, mostly abs., S. OC 1776 (lyr.), Pl. R. 445b, AP 5.46 (Rufin.); τῷ μήκει τοῦ χρόνου Jul. Or. 2.91d; c. part., ἀ. ζητῶν, μηχανώμενος, to be quite weary of seeking, etc., Pl. Men. 81d, X. Mem. 2.6.35. c. inf., cease to do, μοχθεῖν οὐκ ἀ. E. Ion 135 (lyr.); μὴ ἀποκάμης σαυτὸν σῶσαι do not hesitate…, Pl. Cri. 45b.
c. acc., ἀ. πόνον flinch from toil, X. HG 7.5.19; ἀ. πρὸς τὰς διαμαρτίας to be disheartened by…, Plu. Arat. 33.

(κάμνω), ermüden, mutlos werden, Soph. O.C. 1773 ; oft Prosa, διὰ μαλακίαν Plat. Gorg. 491b ; c. partic., müde werden etwas zu tun, ζητῶν Men. 81d ; Polit. 257b ; Xen. Mem. 2.6.35 ; mit inf., aufgeben, μὴ ἀποκάμῃς σαυτὸν σῶσαι Plat. Crit. 45b ; vgl. Eur. Ion. 135 ; Xen. ἀποκάμνειν πόνων μηδένα, zu keiner Arbeit träge sein, Hell. 5.7.19 ; Sp. ἀποκ. ταῖς ἐλπίσι, die Hoffnung aufgeben, Plut. Arat. 20 ; πρός τι ib. 23.