ἀπο·δοκεῖ (f. -δόξει, ao. ἀπέδοξε, etc.) impers. il ne paraît pas bon ou à propos de, inf. précédé de μή, HDT. 1, 152 ; 8, 111 ; ou sans μή, si l’impers. est précédé de la nég. : μὴ ἀποδόξῃ ἡμῖν τὰς σπονδὰς ποιήσασθαι, XÉN. An. 2, 3, 9 (craindre que nous) ne refusions de conclure ce traité ; ὥς σφι ἀπέδοξε, HDT. 1, 172, lorsqu’ils résolurent de ne point faire.

impers., (< δοκέω) mostly c. μή et inf., ἀπέδοξέ σφι μὴ τιμωρέειν it seemed good to them not to do, they resolved not…, Hdt. 1.152; ἐπεί σφι ἀ. μὴ ἐπιδιώκειν Id. 8.111; without μή, X. An. 2.3.9; sts. with inf. omitted, ὥς σφι ἀπέδοξε when they resolved not (to go on), when they changed their mind, Hdt. 1.172.

(δοκέω), es mißfällt, ἐμοί Her. 1.172 ; μὴ τιμωρέειν 1.152 ; Xen. An. 2.3.9, Hell. 7.4.34.