ή, όν : démonstratif, propre à convaincre, ARSTT. Rhet. 1, 2, 19, etc. ; en parl. d’un ouvraqe d’histoire d’où se dégage la philosophie des faits, POL. 2, 37, 3, etc. ; PLUT. M. 242 f.

• Sup. -ώτατος, PHIL. 2, 499.

Étym. ἀποδεικτός.

ή, όν, affording proof, demonstrative, ὁ ἀ. συλλογισμός Arist. APo. 74b10; ἕξις ἀ. Id. EN 1139b31; πίστεις ἀ. Id. Rh. 1358a1, etc. ; Comp. -ώτερος Phlp. in Ph. 9.20; Sup. -ώτατος, λόγος Ph. 2.499. Adv. ἀποδεικτικῶς, ἐπίστασθαι Arist. APo. 75a12; εἰρηκέναι Phld. Mus. p. 12 K. ἀ. ἱστορία, διήγησις, in which the facts are regularly set forth and explained, Plb. 2.37.3, 4.40.1, cf. Plu. 2.243a. Adv. -κῶς Sch. Iamb. in Nic. p. 129 P. of persons, scientific, exact, Gal. 4.649. ἀ., τά, sights, attractions, SIG 685.70 (Crete, ii BC).

zum Beweise gehörig, beweiskräftig, Arist. rhet. 2.1 u. Sp., z.B. ἱστορία Pol. 2.37.