ἀπ·έοικα, pf. au sens d’un prés. :
   I. 1 être différent de, gén. ARR. Ind. 6, 8 ;
      2 n’être pas juste ou vraisemblable, PLUT. Per. 8 ;
   II part. ἀπεοικώς, -υῖα, -ός, ion. et att. ἀπεικώς, -υῖα, -ός :
      1 qui n’a pas de ressemblance ou de rapport avec, qui ne convient pas à : ἀπεοικὼς πρὸς τὰ καλά, POL. 6, 26, 12, incapable de belles actions ;
      2 abs. sans apparence de raison, invraisemblable, DH. 3, 2 ; d’ord. précédé d’une nég. PLUT. M. 411 d, etc. ; d’où absurde, LGN 22, 4 ; οὐκ ἀπεοικός, POL. 2, 62, 8, chose non invraisemblable, naturelle, convenable ;
      3 inconvenant, malséant, d’ord. précédé d’une nég. ANT. 117, 4 ; LUC. Char. 15, etc.

Étym. *ἀπείκω, de ἀπό, *εἴκω.

to be unlike, differ from, c. gen., Plu. Per. 8, Arr. Ind. 6.8, Lib. Or. 59.157; — in early writers found only in part. ἀπεοικώς, Att. ἀπεικώς, υῖα, ός, unreasonable, unnatural, οὐκ ἀπεικός (v.l. ἀπεοικός) Hp. VM 4, Antipho 2.2.5; οὐκ ἀπεικός not unlikely, Plb. 2.62.8, cf. Philostr. VA 3.34; ἀπεοικὼς πρὸς τὰ καλά unfitted, indisposed for noble deeds, Plb. 6.26.12; c. dat., unlike, Heph. 15.4. Adv. ἀπεοικότως unreasonably, Th. 6.55; but οὐκ ἀπεικότως Th. 1.73, 2.8, 8.68, cf. Porph. Abst. 1.46; D.Chr. has ἀπεοικότως 12.35, ἀπεικότως 31.116.

(ἔοικα), nicht gleichen, nicht passen, unwahrscheinlich, unpassend sein ; bes. οὐκ ἀπέοικεν, es ist natürlich ; Plut.; gew. nur partic., ἔστι δὲ οὐκ ἀπεικὸς ἀλλὰ εἰκός Antiph. 2 β 5 ; oft bei Sp., auch in der Form οὐκ ἀπεοικός, nicht unwahrscheinlich, Pol. 2.62 ; τίς οὕτως ἀπεοικὼς πρὸς τὰ καλά, wer ist so abgeneigt, hat so wenig Sinn für, Pol. 6.26.
• Adv. ἀπεικότως ἔχειν τι, mit Unrecht, Thuc. 1.73, öfter, aber auch οὐκ
ἀπεοικότως, mit Recht, 6.55, von Thom.Mag. ausdrücklich erwähnt ; Plut. u. a.Sp.