ος, ον [ᾰῐ]
      1 chanté ou digne d’être chanté, HH. Ap. 299 ; PD. P. 8, 62 ; N. 3, 76, etc. ; HDT. 2, 79, 135, DH. 1, 4 ; LUC. Tim. 1, etc. ;
      2 obtenu au moyen d’un chant : ἀ. ἄγρα, EUR. El. 471, proie gagnée au moyen d’un chant, en parl. des victimes du Sphinx qui chantait ses énigmes (cf. SOPH. O.R. 36, 130, 391) ;
      3 en mauv. part, décrié, IL. 6, 358.

• Sup. -ώτατος, PLUT. Ant. 34.

Étym. ἀείδω.

ον, sung of, famous in song or story, Hdt. 2.79, 135, Pi. P. 8.59, etc. ; προφάταν Id. Pae. 6.6; from Pi. (Fr. 76) downwds. a favourite epith. of Athens; ἀ. πόμα a glorious draught, Id. N. 3.79, etc. ; ἀ. εὐνομίῃσιν famous for his justice, IG 7.94 (Nisaea), cf. Luc. Tim. 38, App. BC 2.82, etc. ; Sup., Plu. Ant. 34; — only once in Hom., and in bad sense, notorious, infamous, ὡς… ἀνθρώποισι πελώμεθ’ ἀοίδιμοι Il. 6.358.
won by song, ἄγρα, of the Sphinx΄s victims, E. El. 471 (lyr.).

ον, besungen, VLL ἀειμνηστος, διαβόητος ; berühmt, H.h. Apoll. 299 ; Pind. öfter, γᾶς ὄμφαλος P. 8.62 ; Athen heißt so frg. 46, u. oft bei Sp.; κλέος Ep.adesp. 582 (APP 271); ἀοίδιμος ἔργοις Schol. Arist. 1.20 ; Her. 2.79, 185 ; Luc. Nigr. 8 ἀοίδιμοι Δελφοὶ γίγνονται, u. a.Sp.; Dion.Hal. 1.4, 2.66 ; – übel berüchtigt, Il. 6.358.