ή, όν [μᾰ]
      1 qui a un air d’autorité ou de dignité, PLUT. Alex. 12, Pomp. 2 ; POL. 10, 18, 8, etc. ; en parl. du style, joint à μεγαλοπρεπής, DH. Isocr. c. 3 ; PLUT. M. 1136 d ;
      2 élevé en dignité, POL. 10, 18, 8, etc. ; subst. PLUT. M. 617 d ;
      3 qui concerne une requête ou une supplique, POL. 20, 9, 9 ; 31, 15, 3 ; 32, 7, 16 ;
      4 qui parle par axiomes, sentencieux, DL. 4, 33.

• Cp. -ώτερος, DH. Isocr. c. 3 ; • Sup. -ώτατος, DL. l. c.

Étym. ἀξίωμα.

ή, όν, dignified, honourable, προστασία Plb. 10.18.8, etc. ; high in rank, Plu. 2.617d; Comp., Dam. Pr. 54. in Literary Criticism, dignified, D.H. Dem. 18, al. ; ῥυθμός Comp. 13; Comp., Isoc. 3. Adv. -κῶς, κατεσκευάσθη Dem. 43; λέγειν Hermog. Id. 2.6.
concerned with dignities, Ptol. Tetr. 163.
supplicatory, Plb. 20.9.9.
employing logical propositions, ἐκφορά Stoic. 2.61; Sup., D.L. 4.33. Adv. -κῶς self-evidently, Steph. in Hp. 1.59 D.

1) zur Würde gehörig, ehrwürdig, Pol. 33, 9 ; Plut. Alex. 12, Pomp. 2 ; mit μεγαλοπρεπής verbdn ; mit einer Würde, einem Amte bekleidet, Plut.; zu einem Axiom gehörig ; in Axiomen sprechend, Diog.L. 4.33.
2) bittend, λόγος Pol. 20.9 ; ἐντολαί 31.15.