ἀν·ώνυμος, ος, ον [ῠ] sans nom, d’où :
      1 qui n’a pas reçu de nom, innommé, OD. 8, 552 ; HDT. 4, 45 ;
      2 qu’il ne faut pas nommer, en parl. des Furies, EUR. I.T. 944 ;
      3 qui ne se fait pas connaître, anonyme, LYS. 131, 39 ; DC. 66, 11 ;
      4 sans nom, inconnu, SOPH. Tr. 377 ; d’où sans gloire, obscur, PD. O. 1, 82 ; SOPH. fr. 377 ; PLAT. Leg. 721 c, etc. ; joint à ἄδοξος, DÉM. 106, 6 ; à φαῦλος, DÉM. 150 fin.

• Cp. -ώτερος, ARSTT. H.A. 4, 2, etc.

Étym. ἀν-, ὄνομα.

ον, (from ὄνυμα, Aeol. for ὄνομα) without name, οὐ μὲν γάρ τις πάμπαν ἀ. ἐστ’ ἀνθρώπων Od. 8.552; ἡ Εὐρώπη… ἦν ἀ. Hdt. 4.45; θεαί i.e. the Furies, E. IT 944; Ὅρκου πάϊς ἐστὶν ἀ. Orac. ap. Hdt. 6.86, cf. Pl. Ti. 60a, Arist. EN 1107b2, prob. in Po. 1447b9, cf. Tz. Diff. Poet. 11.
anonymous, μήνυσις Lys. 13.22, cf. D.C. 66.11.
not to be named, unspeakable, Aristid. Or. 50 (26).8.
difficult to name, in Comp., Arist. EE 1221a40, Alex.Aphr. in Mete. 197.23. Adv. -μως without mentioning a name, Men. Rh. p. 391 S.
nameless, inglorious, γῆρας Pi. O. 1.82; γῆ πατρὶς οὐκ ἀ. E. Hel. 16, cf. Hipp. 1; ὄνομα ἀ. Ar. Lys. 854; of persons, S. Tr. 377, Pl. Lg. 721c; ἀ. καὶ ἄδοξοι D. 8.66, cf. Herod. 6.14. Adv. -μως Poll. 5.160.

(ὄνομα), ohne Namen, unbenannt, Od. 8.552 ; Her. 4.45 ; Ggstz ὄνομα ἔχει Theag. 123e u. öfter bei Plat.; τὸν οἶκον αὐτοῦ ἀνώνυμον γενόμενον περιϊδεῖν, seine Familie ohne Namenserben aussterben lassen, Isocr. 19.35 ; ungekannt, ruhmlos, γῆρας Pind. Ol. 1.82 ; πατρίς Ar. Th. 859 ; Ggstz κλεινός Plat. Legg. IV.721c ; ἀνώνυμον τὴν πατρίδα καθιστάναι Lys. 2.6 ; ἀν. καὶ ἄδοξοι, entgegengesetzt ἔνδοξοι καὶ γνώριμοι Dem. 8.66.