ἀντι·παθής, ής, ές [πᾰ]
      1 qui a des sentiments ou des propriétés contraires à, opposé à, PLUT. M. 664 c ; avec πρός et l’acc. PLUT. M. 940 a ;
      2 efficace contre la souffrance : τὸ ἀντιπαθές, PLUT. Ant. 45, remède contre la souffrance ; particul. n. d’une sorte de corail, DIOSC. 5, 139 ;
      3 éprouvé ou ressenti mutuellement, LUC. Am. 27.

Étym. ἀ. πάθος.

ές, in return for suffering, A. Eu. 782; felt mutually, ἡδονή Luc. Am. 27.
of opposite feelings or properties, δύναμις Plu. 2.664c; φύσιν ἔχειν ἀ. πρός τι ib. 940a. Adv. -θῶς Gp. 5.11.4, Alex.Trall. 8.2. in Metric, of opposed rhythms, Sch. Heph. p. 122C., al. Subst. ἀντιπαθές, τό, remedy for suffering, Plu. Ant. 45, cf. ἀντίτομον· φάρμακον ἀντιπαθές, Hsch. ; λίθος ἀντιπαθὴς καλούμενος Ps.-Plu. Fluv. 21.5; — name of a black kind of coral, Dsc. 5.122.

ές (πάθος), von entgegengesetzter Beschaffenheit od. Neigung, entgegengesetzt, κραδιᾶς σταλαγμός, vergeltend, Aesch. Eum. 753 ; τὸ ἀντιπαθές, Gegenwirkung, Plut. Ant. 45 ; φύσις ἀντ. πρός τι, entgegengesetzt wirkende Beschaffenheit, Fac. orb. lun. 25.