ή, όν, propre à la discussion ou à la controverse, AR. Nub. 1173 ; PLAT. Theæt. 197 a, etc. ; ἡ ἀντιλογική (s.-e. τέχνη) PLAT. Rsp. 453 e, etc. ; ou τὸ ἀντιλογικόν, PLAT. Soph. 225 b, l’art de discuter, la dialectique ; οἱ ἀντιλογικοί, PLAT. Lys. 216 a, dialecticiens versés dans l’art de la controverse, controversistes.

Étym. ἀντίλογος.

ή, όν, given to contradiction, disputatious, Ar. Nu. 1173, Isoc. 15.48, Ph. 1.412, Sor. 1.14, Pl. Tht. 197a, al. ; ἡ ἀντιλογική (sc. τέχνη) the art of disputation, Id. R. 454a, Phdr. 261d; τὸ ἀντιλογικόν Id. Sph. 225b; οἱ ἀντιλογικοί persons skilled in this art, Id. Ly. 216a, Phd. 101e; of arguments, οἱ περὶ τοὺς ἀντιλογικοὺς λόγους διατρίψαντες ib. 900; [λόγοι] ἀντιλογικοί, οἱ, title of work by Protagoras, D.L. 3.37. Adv. -κῶς in the manner of such disputants, Pl. Tht. 164c.

geschickt im Widersprechen, Disputieren, spitzfindig, Ar. Nub. 1155 ; öfter Plat. ἡ ἀντιλογική, sc. τέχνη, Phaed. 261d, die Disputierkunst, Sophistik ; auch τὸ ἀντιλογικόν, Soph. 225b ; λόγοι ἀντιλ., Gegenreden, Phaed. 90b.
• Adv. ἀντιλογικῶς, Theaet. 164c.