ἀντί·ξοος-ους, οος-ους, οον-ουν :
      1 raclé ou poli de manière à s’ajuster, d’où qui s’ajuste avec, qui correspond à (pour ce sens de ἀντί, cf. ἀντίμορφος) A.RH. 2, 79 ;
      2 raclé à rebours, d’où contraire, opposé, ennemi de, dat. HDT. 7, 218, etc. ; HÉRACLITE ÉPH. fr. 8 (ARSTT. Nic. 8, 1, 6), etc. ; τὸ ἀντίξοον, HDT. 1, 174, opposition.

Étym. ἀ. ξέω.

ον, contr. ἀντίξους, ουν ; — Ion. word, opposed to, adverse, ἐλπόμενοι οὐδέν σφι φανήσεσθαι ἀντίξοον Hdt. 7.218, cf. 6.50; τὸ… τοῖσι Σκύθῃσι ἀ. 4.129; στρατὸν… ἀ. Πέρσῃσι 6.7; — abs., ἐν μυρίῃσι γνώμῃσι μίαν οὐκ ἔχω ἀντίξοον 8.119; δοῦρα ἀ. γόμφοις A.R. 2.79; τὸ ἀντίξοον opposition, Hdt. 1.174; τὸ ἀ. συμφέρον Heraclit. 8; of diseases and remedies, Aret. SA 2.4, CA 2.1. Adv. ἀντιξόως in hostile spirit, Philostr. VA 7.36.
τὸ ἀ. the opposite side of the compass, Placit. 2.12.1. (Prob. from ξέω ΄hew΄.)

P. auch ἄντιξος, eigtl. entgegengehobelt, so daß es in einander paßt, δοῦρα θοοῖς ἀντίξοα γόμφοις Ap.Rh. 2.79 ; feindlich entgegengekehrt, zuwider, Her., im Ggstz von σύμμαχος, 4.129 ; τινί, 6.7 u. öfter ; so Arist. Eth. 8.1 u. Sp., die auch zusammengezogen ἀντίξους haben.