ή, όν, d’homme, humain, p. opp. à la divinité ou aux animaux, PLAT. Soph. 268 d (var. -ινος) ; ἡ ἀνθρ. ἀρετή, ARSTT. Nic. 1, 13, 14, la vertu de l’homme ; τὰ ἀνθρωπικά, ARSTT. Nic. 3, 3, 6, les affaires humaines ; ἀνθρωπικόν ἐστι, avec l’inf. ARSTT. Nic. 8, 16, 4, il est conforme à la nature humaine de, etc.

• Cp. -ώτερος, ARSTT. Nic. 9, 16 ; PLUT. M. 117 f.

Étym. ἄνθρωπος.

ή, όν, human, ἔργα Philol. 11, cf. Pl. Sph. 268d; ἡ ἀ. ἀρετή EN 1102b12, cf. 1178a21, al. ; ἀνθρωπικόν [ἐστι], c. inf., it is like a man, suited to man΄s nature, ib. 1163b24, al. ; Comp. -κώτεροι, οἱ, the commoner specimens of humanity, Plot. 2.9.9; ἀ. μῦθος a play dealing with human characters, Ar. Fr. 3D. ; παρασκευή Phryn. PS p. 135B. Adv. -κῶς Luc. Zeux. 4, Plu. 2.999b, Porph. Abst. 3.4.

menschlich, den Menschen betreffend, im Ggstz des Göttlichen sowohl, als des Tierischen, οὐ θεῖον ἀλλ' ἀνθρωπικόν Plat. Soph. 268d, was wohl nicht zu ändern ist in ἀνθρώπινον, obwohl es sonst bei Plat. nicht vorkommt.
• Adv., Luc.