α, ον, d’homme, humain, en parl. du corps, de la peau, IL. 17, 571 ; 20, 100 ; 21, 70 ; de la chair, OD. 9, 297, 374 ; du sang, OD. 22, 19 ; de la voix, A.RH. 1, 258 ; ὅμιλος ἀ. IL. 11, 538, foule d’hommes.

Étym. ἀνήρ.

α, ον, (< ἀνήρ) human, κρέα, αἷμα, χρὼς ἀ., Od. 9.297, 22.19, Il. 20.100; ψωμοὶ ἀ. gobbets of man΄s flesh, Od. 9.374; ὅμιλος ἁ. throng of men, Il. 11.538; ἀ. κεφαλή Emp. 134; αὐδή, ἐνοπή, A.R. 1.258, 4.581.
ἀνδρόμεον· ἱμάτιον (Cret.), Hsch. (-μεο- cognate with Skt. -máya- in hiraṇ-máya- ΄golden΄, etc.)

zum Menschen gehörig, Hom. κρέα, Menschenfleisch, Od. 9.297, 347 ; ψωμοί 374 ; αἷμα, Menschenblut, 22.19 ; χρώς Il. 20.100 ; ὅμιλος. Männerschar, 11.538 ; κεφαλή Empedocl. 295 ; σάρξ Apollonds. 18 (IX.281); φωνή Iul. Aeg. 10 (VI.67); αὐδή, ἐνοπή, Ap.Rh. 1.258, 4.581.