ἀνα·κλαίω, att. -κλάω [ᾱ] (ao. ἀνέκλαυσα) éclater en sanglots, HDT. 3, 14 ;

Moy. ἀν. τινί τι, SOPH. Ph. 939, ou τι πρός τινα, ANT. 119, 24, exhaler auprès de qqn sa douleur de qqe ch.

Att. ἀνακλάω², fut. -κλαύσομαι Telecl. 1 D. : — weep aloud, burst into tears, ἀνακλαύσας μέγα Hdt. 3.14, cf. 66, D.C. Fr. 18.10. c. acc., weep for, κακὰ μέζω ἢ ὥστε ἀνακλαίειν Hdt. 3.14; so in Med., ὑμῖν τάδ’… ἀνακλαίομαι S. Ph. 939; τὰς παρούσας ἀτυχίας ἀνακλαύσασθαι πρὸς ὑμᾶς Antipho 2.4.1.

(κλαίω), in Weinen ausbrechen, aor. ἀνακλαύσας, Her. 3.14.66 ; beweinen, 3.14 ; θανόντα Theocr. 1.72. Im med. klagen, ὑμῖν τάδε ἀνακλάομαι Soph. Phil. 927 ; πρός τινά τι ἀνακλαύσασθαι, Antiph. II.δ, 1 ; so oft im med., Dion.Hal.; Plut. Cat. min. 23.