ἀν·αίσχυντος, ος, ον :
      1 impudent, THC. 8, 45 ; XÉN. Cyr. 2, 2, 25 ; PLAT. Leg. 649 c ; EUR. I.A. 327 ; AR. Ach. 288, etc. ; en parl. de choses, PLAT. Theæt. 196 d, Leg. 941 b, etc. ;
      2 p. suite, honteux, abominable, THC. 2, 52 ; EUR. Cycl. 416.

• Cp. -ότερος, PLAT. Leg. 671 c. • Sup. -ότατος, PLAT. Ap. 17 b ; ISOCR. 167 a.

Étym. ἀν-, αἰσχύνομαι.

ον, shameless, impudent, Alc. Supp. 21.5, E. IA 327, etc., Ar. Pax 182, And. 4.17, Pl. Lg. 671c (Comp.), Ap. 17b (Sup.), etc. ; — τὸ ἀναίσχυντον, = ἀναισχυντία, E. IA 1144. Adv. -τως Pl. Ap. 31b; Sup. ἀναισχυντότατα ἀνθρώπων D. 27.18. of things, shameful, abominable, βορά E. Cyc. 416; θῆκαι Th. 2.52.

schamlos, unverschämt, τοῦτό μοι ἔδοξεν αὐτῶν ἀναισχυντότατον εἶναι Plat. Apol. 17b ; abscheulich, πράξεις Ar. Ran. 465 u. öfter ; θῆκαι Thuc. 2.52.
• Adv., Plat. Apol. 81b.