ἀμπ·ίσχω (seul. prés. et impf. ἤμπισχον) c. ἀμπέχω, EUR. Hipp. 192, ION 1159 ; AR. Vesp. 1153 (v. ἀμπέχω), etc. ; PLAT. Pol. 311 c, etc. ;

Moy. (seul. prés. et ao.2 ἠμπισχόμην) EUR. Hel. 422, Med. 1159.

Étym. cf. ἀμπέχω et ἀμφέχω.

= ἀμπέχω (Subj. ist der Ankleidende), Eur. Suppl. 165 ἀμπίσχειν ; Troad. 14 ἀμπίσχων ; Hipp. 191 ἤμπισχεν ὑφάσματα ; Ion 1160 ἀμπίσχον ; ἤμπισχέ τινα σμικρότητι Plat. Prot. 230e ; δούλους ἀμπίσχουσα, umfassend, Polit. 311c ; Med. ἀμπίσχομαι, Eur. Hel. 429 ; ἂν ἀμπίσχοιο Plat. Alc.I, 113e ; Ar. κρίβανόν μ' ἀμπίσχετε Vesp. 1153 ; ἀμπίσχων Ran. 1061 ; τὸν δῆμον χλαῖναν ἤμπισχον Lys. 1156 ; ἀμπισχόμενος Vesp. 1150 ; Eccl. 332 ; ἠμπισχόμην 540. Vgl. die anderen Kompp.; Buttmann Gramm. II.143 erklärt die Formen ἀμπισχεῖν, ἀμπισχών, wie er schreibt, durchaus für aor.2 ; der Sinn erlaubt dies in den meisten Stellen des Ar. zwar (z.B. Lys. 1156 ἠλευθέρωσαν καὶ ἤμπισχον, so auch μὴ ἀμπίσχῃ ἀμφὶ σῶμα πέπλους Eur. I.A. 1439), und die Erkl. der VLL, die er anführt, sprechen dafür, doch widerstrebt die Analogie der übrigen Kompp. und der Gebrauch des Plat.