ἀ·μιγής, ής, ές [ῐ] sans mélange, pur, ARSTT. Nic. 10, 3, 2 ; ἀ. τινος, PLAT. Menex. 245 d ; LUC. Anach. 25, etc. ; ἀ. τινι, ARÉT. Caus. m. diut. 2, 3 ; πρός τι, PLAT. Pol. 245 d, etc. qui ne se mélange pas à qqe ch.

• Cp. -έστερος, ARSTT. Probl. 12, 4.

Étym. ἀ, μίγνυμι.

ές, (< μίγνυμι) unmixed, pure, ἡδοναί Arist. EN 1173a23; ἀ. καὶ καθαρός, of νοῦς, Id. Metaph. 989b15; τὰ ἐλάχιστα καὶ ἀ. πέρατα τῶν μηκῶν, of geometrical points, Epicur. Ep. 1 p. 17U. ; c. gen., εἰλικρινῶς Ἕλληνες καὶ ἀ. βαρβάρων Pl. Mx. 245d; ἀ. πρὸς ἄλληλα Id. Plt. 265e; ἀ. τινί Aret. CD 2.3, Jul. Or. 2.70b. Adv. ἀμιγγῶς Iamb. Myst. 1.9, Herm. ap. Stob. 1.49.68; also ἀμιγγί Hdn. Epim. 254.
virgin, Sch. E. Or. 108.
ἀ. βίβλοι rolls containing a single author, opp. συμμιγεῖς, Tz. Proll. Ar.

ές, unvermischt, rein, ἡδοναί Arist. Eth. Nic. 10.3.2 ; βαρβάρων, nicht mit den B. vermischt, Plat. Menex. 245d ; ἀμ. γένει πρὸς ἄλληλα, das Geschlecht nicht mit einander vermischend, Polit. 265e ; τοῦ φαύλου Luc. Gymn. 25 ; ἑτέρων χρωμάτων Bis acc. 8 ; Arist. τοῖς φαύλοις ἀμιγές.