ἀ·μείλικτος, ος, ον, qu’on ne peut adoucir, amer, dur, fig. en parl. de choses (paroles, IL. 11, 137 ; liens, HÉS. Th. 659 ; ressentiment, A.RH. 3, 337, etc.) ; de pers. DH. 9, 44 ; PLUT. M. 76 b, etc. ; d’Hadès, BION 8, 3, etc.

Étym. ἀ, μειλίσσω.

ον, (< μειλίσσω) unsoftened, harsh, cruel, of words, Il. 11.137, 21.98; ἀρά Max.Tyr. 12.6; of fetters, Hes. Th. 659; μίτοι, of the thread of Clotho, IG 12(7).301 (Amorgos); τὸ ἀ. Hierocl. in CA 13 p. 448M. of persons, = ἀμείλιχος, A.R. 3.337, Mosch. 4.26. Adv. -τως, ἔχειν τινί Ph. 2.298, cf. Syrian. in Metaph. 42.3; μοίρας ἀτυχούσης ἀμειλίκτως, of pitiless fate, App. BC 4.54.

nicht erweicht (adj. verb. von μειλίσσω), hart ; Hom. zweimal, Il. 11.137, 21.98 ἀμείλικτον δ' ὄπ' ἄκουσαν (-εν); – δεσμοί Hes. Th. 659 ; Anth. ἰόν Anyt. 23 (APP 6); Zeus Ap.Rh. 3.337 ; Sp.