ἀλλο·δαπός, ή, όν [δᾰ] d’un autre pays, étranger, IL. 16, 550 ; OD. 17, 485 ; PD. N. 1, 33 ; 3, 46, etc. ; ESCHL. Sept. 1068, 1077 ; XÉN. Cyr. 8, 7, 3, etc. ; ἡ ἀλλοδαπή (s.-e. γῆ ou χώρα) la terre étrangère, HDN 5, 2, 13 ; 8, 7, 14, etc.

Étym. ἄ. -δαπος ; cf. ποδαπός, παντοδαπός.

ή, όν, (perh. ἀλλοδ-, cf. Lat. aliud, -απος = -*ṇq^uος, cf. Lat. long-inquus) belonging to another people or land, foreign, Il. 16.550, Od. 17.485, Sappho 92, Pi. N. 1.22, A. Th. 1082, X. Cyr. 8.7.14, etc. ; ἐν ἀλλοδαπῇ in foreign parts, Sammelb. 4284.7 (iii AD) ; — later ἀλλοδαπής, ές, EM 68.2, cf. Ps.-Callisth. 2.21.

ή, όν (s. ποδαπός), anders woher, fremd, H. z.B. δῆμος Il. 19.324, ξεῖνοι Od. 17.485, κακὸν ἀλλοδαποῖσι φέροντες 3.74, 9.255, γαίῃ ἐν ἀλλοδαπῇ ναίει 9.36 ; – p. bei Plat. Lys. 212e ; Pind. γυναῖκες P. 4.50 ; ἄκρα N. 3.25 ; Aesch. φῶτες Spt. 1068 u. a. D. In Prosa, Xen. Cyr. 8.7.14, den πολῖται entgegenstehend ; ἀλλοδαπῆ Mem. 4.3.8 ; oft Plut. u. Sp.