ῆρος (ὁ) qui repousse, qui écarte, qui protège contre, gén. IL. 18, 100 ; OD. 14, 531.

Étym. ἀλκαθεῖν.

ῆρος, ὁ, one who wards off, protector from a thing, c. gen., ἀρῆς, κυνῶν καὶ ἀνδρῶν, Il. 18.100, Od. 14.531; νούσων Pi. P. 3.7.

ῆρος, ὁ, Abwehrer, Hom. fünfmal, stets an derselben Stelle des Verses, Il. 18.213 αἴ κέν πως σὺν νηυσὶν Ἀρῆς ἀλκτῆρες ἵκωνται, nach Didym. Scholl. Aristarch Ἄρεω ; 14.485 τῷ καί κέ τις εὔχεται ἀνὴρ γνωτὸν ἐνὶ μεγάροισιν Ἀρῆς ἀλκτῆρα λιπέσθαι, v.l. Ἄρεως ; 18.100 ὁ μὲν μάλα τηλόθι πάτρης ἔφθιτ΄, ἐμεῖο δὲ δῆσεν Ἀρῆς ἀλκτῆρα γενέσθαι, v.l. Ἄρεως, Ἄρεω, Ἄρεος, nach Didym. Scholl. Aristarch Ἄρεω ; Od. 14.531, 21.340 εἵλετο (δώσω) δ' ὀξὺν ἄκοντα κυνῶν ἀλκτῆρα καὶ ἀνδρῶν ; – Hes. Th. 657 u. öfter ; νούσων, Aesculap, Pind. P. 3.7 ; sp.D.