*ἀλιταίνω (seul. ao.2 ἤλιτον [ῐ] ; postér. ao.1 ἠλίτησα et moy. ao.2 ἀλιτόμην) :
      1 s’égarer, CALL. Dian. 255 ; ἀταρποῦ, ORPH. Arg. 642, sortir du droit chemin ;
      2 fig. commettre une faute, se rendre coupable : ἀθανάτους, OD. 4, 378, envers les dieux immortels ; avec un acc. de chose : Διὸς ἐφετμάς, IL. 24, 570, violer les ordres de Zeus ; ὅρκον, A.RH. 4, 388, violer un serment ; part. ἀλιτήμενος (comme de *ἀλίτημι) au sens d’un adj. qui est en faute, coupable : θεοῖς ἀλιτήμενος, OD. 4, 807, coupable aux yeux des dieux ; abs. HÉS. Sc. 91.

➳ Ao.2 ἤλιτον, IL. 9, 375 ; ESCHL. Eum. 269 ; CALL. l. c. Ao.1 ἠλίτησα, ORPH. l. c. Moy. ao.2 ἀλιτόμην, IL. 24, 570 ; OD. 5, 108 ; A.RH. l. c.

Étym. indo-europ. *h₂leit-, offense, cf. all. Leid.

Ep. Verb, used by A. in lyr., chiefly in aor.2 Act. and Med. ; — Aet., aor.2 ἤλιτον Il. 9.375, Thgn. 1170, A. Eu. 269; subj. ἀλίτῃ Ps.-Phoc. 208; opt. ἀλίτοιμι A. Pr. 533; part. ἀλιτών Eu. 316 (cj. Auratus); later Ep. aor.1 ἀλίτησα Orph. A. 644; — Med., ἀλιταίνεται Hes. Op. 330; aor. ἀλίτοντο, ἀλίτωμαι, ἀλίτωμαι, ἀλιτέσθαι Hom., v. infr. ; participial form ἀλιτήμενος : — sin or offend against, c. acc. pers., ἐκ γὰρ δή μ’ ἀπάτησε καὶ ἤλιτεν Il. 9.375; ὅτις σφ’ ἀλίτηται ὀμόσσας 19.265; Ἀθηναίην ἀλίτοντο Od. 5.108; ἀθανάτους ἀλιτέσθαι 4.378, cf. Hes. Sc. 80, Thgn. l.c. ; ἀλιταίνητ’ ὀρφανὰ τέκνα Hes. Op. 330, cf. A. Eu. 269, Ps.-Phoc. l.c. c. acc. rei, transgress, Διὸς δ’ ἀλίτωμαι ἐφετμάς Il. 24.570; ὅρκον, σπονδάς, A.R. 4.388, Oppian. H. 5.563. c. gen., stray from, ἀλίτησεν ἀταρποῦ Orph. l.c., cf. Call. Dian. 255. ἀλιτήμενος as Adj., = ἀλιτρός, θεοῖς ἀ.
sinful in the eyes of gods, Od. 4.807.

praes. act. nur VLL, med. nur Hes. O. 328 ; acr. I. ἀλίτησεν Orph. Arg. 642 und, VLL ; Hom. nur perf. ἀλιτήμενος u. aor.2 ἤλιτεν, ἀλίτοντο, ἀλίτωμαι, ἀλίτηται, ἀλιτέσθαι ; irren (ἄλη), sündigen, τινά, sich gegen Jemand versündigen ; Hom. Il. 9.375 ἐκ γὰρ δή μ' ἀπάτησε καὶ ἤλιτεν, med. in derselben Bed., Od. 5.108 Ἀθηναίην ἀλίτοντο, Il. 19.265 ὅ τίς σφ' ἀλίτηται ὀμόσσας, Od. 4.378 ἀθανάτους ἀλιτέσθαι ; Il. 24.570, 586 Διὸς δ' ἀλίτωμαι (ἀλίτηται) ἐφετμάς ; c. dat. Od. 4.807 οὐ μὲν γάρ τι θεοῖς ἀλιτήμενός ἐστιν ; – Hes. Sc. 80 μέγ' ἀθανάτους μάκαρας, denn diese Verbesserung Dorvilles ist gewiß richtig für μετά ; Aesch. aor.2 act. Eum. 259, Prom. 551 ; μηδ' ἀλίτοιμι λόγοις Theogn. 1124 ; sp.D. In der eigentl. Bdtg σκολιῆς ἀλίτησεν ἀταρποῦ, er irrte ab vom Pfade, Orph. a.a.O.; vgl. Call. Dian. 255.