ἀ·λαός, ός, όν [ᾰλ]
   I qui ne voit pas, d’où :
      1 aveugle, OD. 8, 195 ; ESCHL. Pr. 549 ; en parl. des yeux eux-mêmes, SOPH. O.C. 150, 243 ; EUR. Ph. 1531 ;
      2 οἱ ἀ. les morts, p. opp. à δεδορκότες, ESCHL. Eum. 323 (ἀμαυροί Weil) ;
   II qui empêche de voir : ἀλαὸν ἕλκος ὀμμάτων, SOPH. Ant. 974, blessure des yeux qui prive de la vue ;
   III sombre ; obscur : ἀ. νέφος, A.RH. 2, 259, nuage sombre.

➳ Pour μάντιος ἀλαοῦ [ᾱᾱ] OD. 10, 493 ; 12, 267, conj. μαντῆος ἀλαοῦ, avec allong. de ος à l’arsis ; sel. Ahrens μάντιος ἀλαόο.

Étym. inconnue.

όν, not seeing, blind (Cypr. for τυφλός, AB 1095), Od. 8.195, etc. (not in Il., Trag. only in lyr.); τὸ φωτῶν ἀ. γένος A. Pr. 549, ἀλαοί, opp. δεδορκότες, the dead, Id. Eu. 322; of eyes, S. OC 149, 244, E. Ph. 1531; ἕλκος ἀ.
blinding wound, i.e.
blindness, S. Ant. 974; ἐπ’ ὀφθαλμῶν ἀ. νέφος A.R. 2.259.
invisible imperceptible φθίσις ἀλαή prob. l. in Hp. Loc. Hom. 10 (codd. ἄλλη, Gal. ἀλαΐα).
(If from ἀ- priv., λάω¹, the accent is exceptional, but cf. Hdn. Gr. 1.112.)
[ᾰλᾰος Od. l.c., etc. ; but μάντιος ἀλαοῦ init. vers. Od. 10.493, 12.267.]

όν (von ἀ privat. u. λάω¹ sehen ? ἀλάομαι ?), blind ; Hom. dreimal, Od. 8.195 καί κ' ἀλαός τοι διακρίνειε τὸ σῆμα ἀμφαφόων, 10.493, 12.267 Versanfang μάντηος ἀλαοῦ, Tiresias ; Tragg. u. Alex. D.; in Prosa nicht. – Aeschyl. Eum. 322 ἀλαοί die Toten, Gegens. δεδορκότες ; – Ap.Rh. 2.259 ἀλαὸν νέφος, dunkele Wolke.