ANTH. 7, 546 ; d’ord. moy. ἀκροϐολίζομαι (seul. prés. et ao. ἠκροϐολισάμην) :
      1 lancer de loin (des traits, des projectiles, etc.) LUC. Tim. 45 ;
      2 particul. lancer des traits de loin, engager une escarmouche, THC. 3, 73 ; p. opp. à εἰς χεῖρας συνιόντες μάχονται, XÉN. Cyr. 8, 8, 22 ; πρός τινα, THC. 4, 34, contre qqn ; fig. ἀκρ. ἔπεσι, HDT. 8, 64, ou simpl. ἀκρ. PHILSTR. V. Ap. 8, 3, escarmoucher en paroles.

➳ Act. seul. impf. 3 sg. ἠκροϐόλιζε, ANTH. l. c.

Étym. ἀκροϐολία.

nur Ep.adesp. 667 (VII.546), sonst med., aus der Ferne schießen, plänkeln, vor der eigtl. Schlacht, ἠκροβολίσαντο πρὸς ἀλλήλους Thuc. 4.34 ; dem εἰς χεῖρας ἰόντες μάχονται entgegen, Xen. Cyr. 8.8.22 ; Luc. Tim. 45. Uebertr., ἔπεσι Her. 8.64.