όνος (ὁ) :
      1 grosse branche se ramifiant en menues branches, ARSTT. Plant. 2, 10, 3 ; TH. H.P. 1, 1, 9 ;
      2 branche, rejeton, en gén. EUR. Cycl. 455 ; THCR. Idyl. 16, 96, etc.

Étym. ἄκρος.

όνος, ὁ (for the accent v. Hdn. Gr. 1.33, -έμων in most codd.); (< ἄκρος): — bough, branch, Thphr. HP 1.1.9; οἱ ἀ. τῶν κλάδων Ael. NA 4.38, cf. Simon. 183, E. Cyc. 455, Theoc. 16.96, A.R. 2.1101.

όνος, ὁ (so akzentuieren Arcad. u. Suid., der ἡγεμών vgl.; gew. ἀκρέμων), Spitze des Astes, Ast (von ἄκρος, nach Theophr. οἱ ἀπὸ τοῦ καυλοῦ ἢ στελέχους σχιζόμενοι, τὸ ἐκ τούτων βλάστημα κλάδος, Zweig), ἐλαίας Eur. Cycl. 454 ; ἔσχατος Theocr. ep. 1.6 ; öfter in Anth., wo χρύσειοι ἀκρ., goldner Kopfschmuck, Antip.Sid. 34 (Pl. 176); Opp. auch von Hörnern, Cyn. 2.303.