'[ᾰ] (f. ἀκούσομαι, ao. ἤκουσα, pf. ἀκήκοα, pl.q.pf. ἠκηκόειν, att. ἠκηκόη ; pass. f. ἀκουσθήσομαι, ao. ἠκούσθην, pf. réc. ἤκουσμαι, pl.q.pf. réc. ἠκούσμην) :
A entendre :
   I en gén. avec un gén. de pers. ἀκ. τινός, IL. 2, 98, etc. ; OD. 1, 370, etc. ; HDT. 1, 24 ; ATT. (XÉN. Mem. 2, 6, 31, etc.) entendre qqn ; avec un gén. de pers. accompagné d’un part. ἀκ. τινὸς εἰπόντος, OD. 8, 564 ; διαλεγομένου, XÉN. Mem. 2, 4, 1, etc. entendre qqn dire, disserter ; cf. OD. 2, 423 ; 8, 95, etc. ; avec un acc. de chose : ἀκ. τι, IL. 20, 318, etc. ; OD. 3, 94, etc. ; ESCHL. Pr. 740 ; SOPH. El. 1004, etc. ; XÉN. Cyr. 1, 6, 2, etc. ; ou avec un gén. de chose : ἀκ. τινός, IL. 22, 447, etc. ; OD. 12, 198, etc. ; ESCHL. Eum. 669, etc. ; SOPH. Ph. 225, etc. ; XÉN. Cyr. 3, 1, 8, etc. ; PLAT. Rsp. 450 b, etc. entendre qqe ch. ; avec double rég. ἀ. τί τινος, IL. 19, 185, etc. ; OD. 12, 389 ou τι πρός τινος, IL. 6, 524 ; HDT. 1, 118 ; SOPH. Aj. 1214 ; τι ἔκ τινος, OD. 15, 374 ; HDT. 3, 62 ; παρά τινος, PLAT. Rsp. 506 d ; ἀπό τινος, THC. 1, 125, entendre qqe ch. de la bouche de qqn ; rar. τι ὑπό τινος, XÉN. Œc. 2, 1 ; τινός τινος, OD. 17, 115 ; DÉM. 228, 12 ; le n. de la pers. ou de la chose au sujet de laquelle on apprend qqe ch. se met au gén. : ἀ. πατρός, OD. 4, 114, entendre parler de son père ; en prose, et qqf. en poésie, au gén. précédé d’une prép. : ἀ. περί τινος, OD. 19, 270 ; ATT. entendre parler de qqn ou de qqe ch. ; la prop. exprimant l’idée de ce qu’on entend dire de qqn se met, s’il s’agit d’un fait accidentel, au part. ; d’un fait habituel, à l’inf. : εἰ δέ κε τεθνηῶτος ἀκούσῃς, OD. 1, 289, si tu apprenais qu’il fût mort ; ἀκούει τοὺς πολεμίους προσιόντας, XÉN. Cyr. 2, 4, 8, il apprend que l’ennemi s’avance ; ἀκούειν αὐτὸν ὄλϐιον εἶναι, IL. 24, 543, apprendre qu’il est heureux ;
   II p. suite :
      1 entendre dire, savoir par ouï-dire ; avec ὡς, ὅτι, etc. ou une prop. inf. : Ἀτρείδην δὲ ἀκούετε ὡς ἦλθε, OD. 3, 193, vous avez ouï dire comment l’Atride est rentré chez lui (quel a été le retour de l’Atride) ; λέγει ὅτι ἀκήκοε ὡς ἀποθανοῖτο, XÉN. An. 7, 6, 43, il dit qu’il avait entendu dire qu’il serait tué ; ἤκουε καλὸν κἀγαθὸν αὐτὸν εἶναι, XÉN. Cyr. 1, 3, 1, il entendait dire qu’il était parfait ; abs. ἔξοιδ' ἀκούων, SOPH. O.R. 105, je le sais pour l’entendre dire ; εἴ που ἀκούεις, OD. 15, 403, peut-être le sais-tu par ouï-dire (lat. fando audire) ; de même dans la locut. ὡς οὕτω γ' ἀκοῦσαι, PLAT. Euthyphr. 3 b ; ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι, PLAT. Lys. 216 a, à (les) entendre, càd. sans autre preuve ;
      2 entendre d’ordinaire, càd. être auditeur ou disciple de, suivre les leçons de, gén. DL. 2, 3 ;
      3 apprendre, en gén. : ἐκ βιϐλίου, PLAT. Phædr. 268 c, dans un livre ; abs. οἱ ἀκούοντες, POL. 1, 13, les lecteurs ;
      4 entendre, comprendre : κλύοντες οὐκ ἤκουον, ESCHL. Pr. 448, entendant ils ne comprenaient pas ;
B prêter l’oreille à, écouter, d’où :
      1 déférer à, exaucer : τινός, IL. 1, 381, etc. qqn ; avec un gén. de chose, ESCHL. Ag. 402 ; EUR. Hipp. 1160, exaucer un souhait, une prière ; rar. τινί, IL. 16, 515, exaucer la demande ou la prière de qqn ;
      2 obéir à : τινός, IL. 19, 256 ; OD. 7, 11 ; ESCHL. Sept. 179 ; HDT. 5, 83 ; DÉM. 477 ; PLUT. Lyc. 30, etc. obéir à qqn ;
C entendre parler de soi en bien ou en mal, avoir une réputation bonne ou mauvaise : avec un pron. au sens adv. ἤκουες τάδε, EUR. El. 930, on parlait ainsi de toi ; d’ord. avec un adv. εὖ ἀκούειν, HDT. 2, 173, etc. ; PD. P. 1, 192 ; PLAT. Ep. 311 c, etc. être loué (cf. lat. bene, male audire) ; ἄμεινον ἀκ. THC. 3, 82, recevoir de plus grands éloges ; ἀκ. ἄριστα, HDT. 8, 93, recevoir les plus grands éloges ; καλὰ ἀκ. XÉN. Cyr. 7, 1, 13 ; καλῶς ἀκ. MÉN. (STOB. Fl. 15, 1) recevoir des éloges ; κακὰ ἀκ. AR. Th. 388 ; αἰσχρὰ ἀκ. SOPH. Ph. 607 ; κακῶς ἀκ. PLAT. Hipp. ma. 304 e ; PLUT. M. 46 e ; φλαύρως ἀκ. HDT. 7, 10, être décrié ou blâmé ; avec un rég. de pers. ἀκ. πρός τινος κακῶς, HDT. 7, 16 ; κακῶς ἀκ. παρά τινι, POL. 3, 94 ; PLUT. Cleom. 24 ; κακῶς ἀκ. ὑπό τινος, LYS. 8, 15 Baiter-Sauppe, être décrié par qqn ; avec un rég. de cause : κακῶς ἀκ. ἐπί τινι, PLUT. M. 206 a, avoir mauvaise réputation à cause de qqn ; ἀκ. οὕτως δεινὸν πρᾶγμα, LYS. 118, 8, être accusé d’un crime tellement abominable ; εὖ ἀκ. περί τινος, HDT. 6, 86, être loué pour qqe ch. ; avec un adj. servant d’attribut : ἀγαθὸς ἀκούσεαι ἐξ ἀστῶν, THCR. Idyl. 29, 21, tu auras parmi tes concitoyens la réputation d’un homme honnête ; κόλακες καὶ ἐχθροὶ καὶ πάντα ἤκουον, DÉM. 18, 46 Baiter-Sauppe, ils s’entendaient appeler flatteurs et ennemis et tout ce qu’on voudra ; κακὸς ἀκούω, SOPH. O.C. 992, je passe pour un méchant, etc. ; qqf. accompagné de l’inf. : ἤκουον εἶναι πρῶτοι, HDT. 3, 131, ils passaient pour être les premiers ; cf. PLAT. Lys. 207 a ;

Moy. ἀκούομαι (impf. ἠκουόμην) entendre, écouter : τινος, IL. 4, 331, qqch.

➳ Prés. ind. 3 pl. dor. ἀκούοντι, PD. P. 5, 101 ; inf. épq. ἀκουέμεναι, OD. 12, 193, ou ἀκουέμεν, IL. 15, 129. Impf. ἄκουον [ᾰ] IL. 12, 442 ; PD. N. 4, 77. Fut. réc. ἀκούσω, LYC. 378, 1873 ; DH. 5, 57 ; DH. 76, 4 ; ANTH. 9, 397. Ao. ἄκουσα [ᾰκ] IL. 24, 223 ; PD. N. 2, 14 ; ao. dor. ἄκουσα, [ᾱκ] PD. P. 9, 112 ; THCR. Idyl. 4, 6. Pf. dor. ἄκουκα, PLUT. Ages. 21. Pl.q.pf. ion. ἀκηκόειν, HDT. 2, 52 ; 7, 208. — Pass. pf. ἤκουσμαι, DH. Rhet. 11, 10. Pl.q.pf. sg. ἤκουστο, D. PHAL. 217. — Moy. impf. 3 sg. ἀκούετο, IL. 4, 331 ; opt. ao. dor. ἀκουσαίμαν, MOSCH. 3, 127.

Étym. p. *ἀκουσ-ϳω, de la R. indo-europ. *h₂keus-, entendre ; cf. poét. κοέω, lat. caveō, angl. hear.

'

Ep. impf. ἄκουον Il. 12.442; fut. ἀκούσομαι (Act. ἀκούσω first in Hyp. Epit. 34 s.v.l., then in Lyc. 378, 686, D.H. 5.57, Ev. Matt. 12.19, etc. ; aor. ἤκουσα, Ep. ἄκουσα Il. 24.223; pf. ἀκήκοα, Lacon. ἄκουκα Plu. Lyc. 20, Ages. 21; ἤκουκα is a late form, POxy. 237 vii 23 (ii AD); later Ion. ἀκήκουκα Herod. 5.49; plpf. ἀκηκόειν Hdt. 2.52, 7.208; ἠκηκόειν X. Oec. 15.7; old Att. ἠκηκόη Ar. V. 800, Pax 616, Pl. Cra. 384b; — rare in Med., pres. (v. infr. II. 2); Ep. impf. ἀκούετο Il. 4.331; aor. ἠκουσάμην Mosch. 3.119; — Pass., fut. ἀκουσθήσομαι Pl. R. 507d; aor. ἠκούσθην Th. 3.38, Luc. Somn. 5; pf. ἤκουσμαι D.H. Th. 11.10, Ps.-Luc. Philopatr. 4; ἀκήκουσμαι is dub. in Luc. Hist. Conscr. 49; plpf. ἤκουστο Anon. ap. Demetr. Eloc. 217, (παρ-) J. AJ 17.10.10. (ἀκοϜ-, cf. κοέω):
hear, Hom., etc. ; prop. c. acc. of thing heard, gen. of person from whom it is heard, ταῦτα Καλυψοῦς ἤκουσα Od. 12.389, cf. S. OT 43, etc. ; gen. pers. freq. omitted, πάντ’ ἀκήκοας λόγον Id. Aj. 480, etc. ; or the acc. rei, ἄκουε τοῦ θανόντος Id. El. 792, cf. 793; — also c. gen. rei, φθογγῆς, κτύπου, hear it, Od. 12.198 (as v.l.), 21.237; λόγων S. OC 1187; once in Hom. in Med., ἀκούετο λαὸς ἀϋτῆς Il. 4.331. c. gen. objecti, hear of, hear tell of, ἀ. πατρός Od. 4.114; freq. c. part., τεθνηῶτος (sc. πατρός) ἀκούσῃς 1.289, etc. ; but εἰ… πατρὸς νόστον ἀ. ib. 287; ἀ. περί τινος Od. 19.270, cf. E. IT 964, Isoc. 5.72, Pl. R. 358d, 358e; τι περί τινος X. An. 7.7.30. in Prose the pers. from whom thing is heard freq. takes Prep., ἀ. τι ἀπό, ἐκ, παρά, πρός τινος, first in Il. 6.524, cf. Hdt. 3.62, S. OT 7, 95, Th. 1.125. less freq. c. dupl. gen. pers. et rei, hear of a thing from a person, as Od. 17.115, D. 18.9. with part. or inf. added, as εἰ πτώσσοντας ὑφ’ Ἕκτορι πάντας ἀκούσαι should he hear that all are now crouching under Hector, Il. 7.129, cf. Hdt. 7.10. θ΄, X. Cyr. 2.4.12, D. 3.9; ἀ. αὐτὸν ὄλβιον εἶναι to hear [generally] that he is happy, Il. 24.543, cf. X. An. 2.5.13, etc. ; — also ἀ. τινὰ ὅτι or ὡς, Ἀτρεΐδην ἀκούετε ὡς… Od. 3.193; τὸν Δαίδαλον οὐκ ἀκήκοας, ὅτι… ; X. Mem. 4.2.33; ἀ. οὕνεκα S. OC 33. c. gen. et part., to express what one actually hears from a person, ταῦτ’… ἤκουον σαφῶς Ὀδυσσέως λέγοντος S. Ph. 595; ἀ. τινὸς λέγοντος, διαλεγομένου, Pl. Prt. 320b, X. Mem. 2.4.1; rarely c. acc. et part., S. Ph. 614.
know by hearsay, ἔξοιδ’ ἀκούων S. OT 105; pres. is used like a pf., νῆσός τις Συρίη κικλήσκεται, εἴ που ἀκούεις Od. 15.403, cf. 3.193; in Prose, Pl. Grg. 503c, Luc. Gall. 13. abs., hearken, give ear, esp. in proclamations, ἀκούετε λεῴ oyez! oyez! Susar. 1, etc. ; for S. OT 1386 v. πηγή 2. οἱ ἀκούοντες readers of a book, Plb. 1.13.6, al.
listen to, give ear to, c. gen., Il. 1.381, etc. ; metaph, Φωκυλίδου οὐκ ἀκούεις ; Pl. R. 407a; rarely c. dat., ἀ. ἀνέρι κηδομένῳ Il. 16.515 (in S. El. 227 τίνι is Eth. dat.); with gen. of part. after dat., ὅττι οἱ ὦκ’ ἤκουσε… θεὸς εὐξαμένοιο ib. 531.
obey, βασιλῆος, θεοῦ, Il. 19.256, Od. 7.11; — Med., Λεωφίλου δ’ ἀκούεται [πάντα] Archil. 64.
hear and understand, κλύοντες οὐκ ἤκουον A. Pr. 448, cf. Ch. 5, Ar. Ra. 1173; τὸ μὴ πάντας πάντων ἀκούειν S.E. M. 1.37.
to be a pupil of, c. gen., D.L. 9.21. after Hom., serving as Pass. to λέγειν, hear oneself called, be called, like Lat. audire, εἴπερ ὄρθ’ ἀκούεις, Ζεῦ S. OT 903 (cf. A. Ag. 161); freq. with εὖ and κακῶς, κακῶς ἀ. ὑπό τινος to be ill spoken of by one; πρός τινος Hdt. 7.16. αʹ; περί τινος for a thing, Id. 6.86. αʹ; ἄμεινον, ἄριστα ἀ., Hdt. 2.173, 8.93, cf. S. Ph. 1313, Antipho 5.75, etc. with nom. of subject, ἀκούειν κακός, καλός, S. OC 988, Pl. Ly. 207a; νῦν κόλακες καὶ θεοῖς ἐχθροὶ… ἀκούουσι D. 18.46, etc. ; ἔχαιρε ἀκούων Αἰετὸς ὁ Πύρρος Ael. NA 7.45; later in Pass. in this sense, Nonn. D. 21.220, al. c. inf., ἤκουον εἶναι πρῶτοι were said to be first, Hdt. 3.131; also ἀκούσομαι μὲν ὡς ἔφυν οἴκτου πλέως S. Ph. 1074. c. acc. rei, ἀ. κακά have evil spoken of one, Ar. Th. 388, cf. S. Ph. 607; ἀ. λόγον ἐσλόν Pi. I. 5 (4).13; φήμας… κακὰς ἤκουσεν E. Hel. 615. οὕτως ἀ.
hear it so said, i.e.
at first hearing, ὡς οὕτω γ’ ἀκοῦσαι Pl. Euthphr. 3b; ὥς γε οὑτωσὶ ἀκοῦσαι Id. Ly. 216a.
understand, take in a certain sense, Jul. Or. 4.147a; esp. in Scholl., as Sch. E. Or. 333; τι ἐπί τινος Sch. E. Hipp. 73.
Astrol., aspect mutually, of signs equidistant from an equinoctial sign, Doroth. 189, Heph.Astr. 2.2; also, = ὑπακούειν, Id. 1.9.

fut. ἀκούσομαι ; ἀκούσω Lyc. 378, 686, 1373 ; LXX ; NT, Matth. 13.14 ; Luc. Navig. 11 ; Anth.; aor. ἤκουσα ; perf. ἀκήκοα, dor. ἄκουκα, Plut. Ages. 21 ; plusqpf. ἠκηκόειν Xen. Cyr. 3.2.2, ἀκηκόειν Plat. Crat. 384b ; pass. perf. ἤκουσμαι, aor. ἠκούσθην, fut. ἀκουσθήσομαι Plat. Rep. VI.507d;
1) hören, οἱ δ' οὔασι πάντες ἄκουον Il. 12.442, ὠσίν Plat. Rep. I.352e, οὔασιν ὄσσαν ἀκ. Hes. Th. 701;
   a) die Person, aus deren Munde man etwas hört, steht im gen., βασιλῆος Il. 19.256, Γοργίου Plat. Phil. 58a, Σειρήνων Xen. Mem. 2.6.31 ; περὶ τοῦ δικαίου ἀκήκοας ἄλλων τε πολλῶν καὶ Ὁμήρου Plat. Alc.I, 112b. Dazu tritt häufig ein Partizip, βαρὺ στενάχοντος Od. 8.95 ; σοῦ λέγοντος Plat. Prot. 320b ; αὐτοῦ καὶ περὶ φίλων διαλεγομένου Xen. Mem. 2.4.1. – Das Ausgehen des Gehörten von einer Person wird auch durch Präpositionen bezeichnet, πρός τινος Il. 6.524 ; Her. 1.118 ; Soph. Aj. 1214, Phil. 1063 ; ἔκ τινος Od. 15.374 ; Her. 3.62. In Prosa am gew. παρά τινός τι, Soph. O.R. 95 ; Thuc. 6.93 ; παρὰ Τισσαφέρνους Κύρου στόλον Xen. An. 1.2.5 ; Plat. Rep. VI.506c ; γνώμην ἀφ' ἁπάντων Thuc. 1.125.
   b) Die Sache steht im acc., wenn das eigentliche Objekt des Hörens ausgedrückt wird, μῦθον, ὄσσαν, κλέος, βίοτον καὶ νόστον, von dem Leben u. der Heimkehr, Od. 1.287 ; u. so Att.; pass. ἀκουόμεναι συμφωνίαι Plat. Rep. VII.531a ; sehr gewöhnlich τινός τι, von einem etwas, ταῦτα Καλυψοῦς ἤκουσα, das habe ich die Kalypso sagen hören, Od. 12.389 ; auch mit hinzugesetztem partic., ὅ σου καλῶς λέγοντος ἤκουσα Plat. Lach. 194c ; Προδίκου μυρία τινὰ ἀκήκοα διαιροῦντος Charm. 163d ; ἐμοῦ πᾶσαν ἀλήθειαν Apol. 17b ; χαλεπῶς τὴν φυγὴν ἤκουε, er hörte nicht gern von der Flucht sprechen Plut. Nic. 22 ; περί τινος Od. 19.270.
   c) Die Sache steht im gen., wenn sie das Hören veranlaßt, nicht als Gegenstand des Hörens gedachtwird, sodaß ἀκούειν eigentlich nicht transitiv zu fassen. Dah. nur bei Wörtern, die einen Ton bezeichnen, μυκηθμοῦ τ' ἤκουσα βοῶν αὐλιζομενάων οἰῶν τε βληχήν Od. 12.265, ἢ στοναχῆς ἠὲ κτύπου 21.237, μύθων καὶ ῥήσιος 290 ; ἀγγελίας Pind. Ol. 8.81 ; ἱππικῶν, φρυαγμάτων, εὐγμάτων, βοῆς, Aesch. Spt. 227, 249, Ch. 493 ; φωνῆς, φήμης, Soph. Phil. 225, El. 1097 ; Eur. τίνων γόων ἤκουσα καὶ στέρνων κτύπον Suppl. 98 ; ἐμῆς γνώμης Herc.Fur. 279 ; θορύβου διὰ τῶν τάξεων ἰόντος, ein durch die Reihen gehendes Geräusch vernehmen, Xen. An. 1.8.16 ; τῶν λόγων τῶν πρὸς ὑμᾶς ἰόντων ἀκούσεσθε, fast für τῶν ἀγγέλων ; αὐτοῦ τοῦ νόμου Dem. 21.46 vgl. 48 ; τῶν λοιδοριῶν καὶ κακηγοριῶν Dem. 8.3, für λοιδορούντων ; so daß man sichdie Sache hier immer als ein tätiges, auf das Ohr des Hörers einwirkendes denkt ; dah. fällt Xen. Oec. 11.11 τῆς χρηματίσεως für περὶ τῆς sehr auf, wie ὧν ἀκούω καὶ παρὰ τῶν ἀφικνουμένων λόγῳ τὰ δὲ καὶ δι' ἐπιστολῶν Dem. 50.62 ; auch mit doppeltem gen., ἵνα μὴ τῶν δικαίων ἀκούῃ μου 18.9. Aus Antiphon wird B.A. 89 δρᾶμ' ἀκοῦσαι angeführt für δράματος.
   d) das Objekt des Hörens kann auch eine Person sein, über die man etwas hört ; diese steht am gewöhnlichsten im acc., so daß ein partic. dazu tritt : τὸν μάντιν εἰπόντα ἤκουσε, er hörte, der Seher habe gesagt, Soph. Phil. 614 ; πτώσσοντας ὑφ' Ἕκτορι πάντας Il. 7.129 ; vgl. Her. 7.10.8 ; Θεμιστοκλέα ἄνδρα ἀγαθὸν γεγονότα, daß Themistokles ein wackerer Mann geworden, Plat. Gorg. 503c ; vgl. Xen. An. 1.2.21 ; τοὺς πολεμίους προσιόντας Cyr. 2.4.12 ; auch der bloße acc., τοῦτον γὰρ οὖν ἀκήκοας, du hast ja von ihm gehört, Ar. Thesm. 164. Häufig steht in diesem Falle, wo nicht das unmittelbare Vernehmen einer Rede ausgedrückt wird, das praes. ἀκούω mit Perfektbedeutung, ich habe vernommen, Od. 15.403 νῆσός τις Συρίη κικλήσκεται, εἴ που ἀκούεις, Ὀρτυγίης καθύπερθεν, 3.193 Ἀτρείδην δὲ καὶ αὐτοὶ ἀκούετε, ὡς ἦλθε, ihr habt gehört von dem Atriden, daß er heimkehrte ; vgl. Xen. An. 1.9.28, Hell. 6.1.4 ; auch acc. c. infin., ἀκούομέν σε ὄλβιον εἶναι Il. 24.543 ; vgl. Soph. Ant. 817 ; so bes. bei Gerüchten oder unsichern Angaben : ἤκουε καλὸν αὐτὸν εἶναι Xen. Cyr. 1.3.1 ; An. 2.5.13. Es treten übrigens auch Partikeln ein, ὅτι, ὡς, οὕνεκα Soph. O.C. 33. Bei Hom. steht auch hier der gen. c. partic., Od. 1.289 εἰ δέ κε τεθνηῶτος ἀκούσῃς, vgl. 11.458, Il. 24.490 ; αὐτὰρ Ὀδυσσῆος οὔ ποτ' ἔφασκεν, ζωοῦ οὐδὲ θανόντος, ἐπιχθονίων τευ ἀκοῦσαι Od. 17.115.
2) Auf Jemand hören, ihm Gehör geben, meist τινός ; dat. Il. 16.515 Soph. El. 220 ; von den Göttern : auf das Flehen der Menschen hören, sie anhören, Il. 1.381 ; 16.531 ὅττι οἱ ὦκ' ἤκουσε μέγας θεὸς εὐξαμένοιο ; λιτῶν Aesch. Ag. 402 ; κατευγμάτων Eur. Hipp. 1160 ; vgl. Plat. Legg. XI.931c.; von Menschen : Gehör geben, ἄλλων μῦθον ἀκούων πυνθάνομαι Od. 2.314 ; Il. 2.200 ; folgen, gehorchen, θεοῦ δ' ἃς δῆμος ἄκουεν Od. 7.11 ; οὐδὲν οὐδεὶς οὐδενὸς ἀκούει, leiner hört auf den andern, Eur. Cycl. 119 ; ἀρχῆς Aesch. Spt. 178 ; σοῦ, λόγων, Ag. 930, Suppl. 984 ; τῶν κρατούντων ἐστὶ πάντ' ἀκουστέα, den Gebietern muß man in Allem gehorchen, Soph. El. 340 ; vgl. O.C. 169 ; oft in Prosa, von VLL πειθαρχεῖν erkl., Her. 3.61 ; Xen. Cyr. 8.6.1, An. 2.6.11 ; Pol. 5.79 ; auch im mildern Sinne : beistimmen, billigen, vgl. Plat. Soph. 249d ; Ion. 536d.
3) übh. vernehmen, ἐκ βιβλίου ἀκούω, ich habe daraus gelernt, Plat. Phaedr. 268c ; lesen, bes. Sp., οἱ ἀκούοντες die Leser, z.B. Pol. 1.13.6, während bei den Att., bes. den Rednern, die Zuhörer so heißen.
4) aus Verbindungen wie αἴσχεα πρὸς Τρώων Il. 6.524, πολλὰ κακὰ ἀκ. Ar. Nub. 1329, μεῖζον κακὸν ἀκ. Hes. O. 719, übles zu hören bekommen, entwickelt sich die Bdtg : in einem Rufe stehen, κακῶς ἀκούειν, in bösem Rufe stehen ; oft Eur.; κακῶς ἀκ. καὶ ὀνειδίζεσθαι Plat. Hipp. mai. 304e ; Dem. 19.314 κακῶς φησι ἀκηκοέναι, er sagt, er sei beschimpft, wenn einer γεγραμμάτευκας αἰσχίνη zu ihm sagt ; παρά τινι, bei einem, Pol. 3.94 ; auch mit hinzugefügtem πρός τινος, von Jemand geschmäht werden, Her. 7.16.1 Luc. Fugit. 29 ; ὑπό τινος Lys. 8.15 ; φλαύρως ἀκ. Her. 7.10.7 ; ἄριστα Ἑλλήνων ἤκουσαν, sie standen im besten Rufe unter den Griechen, 8.93 ; vgl. Soph. Phil. 1297, ἄμεινον 9.79, εὖ 2.173 ; Xen. An. 7.7.23, καλά Cyr. 7.1.13, καλῶς Men. Stob. fl. 15.1. Dah. tritt auch ein nominativ. dazu, ἤκουον εἶναι πρῶτοι, man sagte von ihnen, daß sie die Ersten wären, Her. 3.131 ; οὐ τὸ καλὸς εἶναι ἄξιος ἀκούειν Plat. Lys. 207a, du verdienst nicht – genannt zu werden ; κόλακες καὶ ἐχθροὶ καὶ πάντα ἤκουον, dem φίλοι καὶ ξένοι ὠνομάζοντο entgegengesetzt, Dem. 18.46, nachgeahmt von Luc. Nigr. 22 ; ἀγαθὸς ἀκούσεαι ἐξ ἀστῶν Theocr. 29.21 vgl. 16.30 ; κακός, ἀνάσσων, Soph. O.C. 992, O.R. 903 ; πᾶν ῥῆμα καὶ πᾶσαν φωνήν, jedes Schmähwort zu hören bekommen, Pol. 12.8.5.
5) ὡς οὕτω γε ἀκοῦσαι, wie man so hört, beim ersten Anhören, ohne nähere Prüfung, Plat. Euth. 3b, als selbstständiger Zwischensatz ; vgl. Wolf Lept. p. 235.
6) Bei Ath. III.81f u. öfter τὸ κυδώνιον μῆλον ἀκούουσιν, sie verstehen darunter eine Quitte, vgl. Phot. lex. V. ἀάπτους u. Poll. 9.69. – Hom. braucht das med. für act., ἀκούετο λαὸς ἀυτῆς Il. 4.331.

ἀκούω,
[in LXX chiefly for שׁמע ]
to hear, listen, attend, perceive by hearing, comprehend by hearing.
__1. Intrans.: Mrk.4:3 7:37, Jas.2:5, Rev.2:7, al.; τ. ὠσίν, Mat.13:15 (LXX); with cogn. dative, ακοῇ ἀ. (see: ἀκοή), Mat.13:14, Act.28:26' (LXX) ; ὁ ἔχων ὦτα (οὖς) ἀκούειν, ἀκουσάτω, Mat.11:15, Mrk.4:23, Rev.2:7, al.
__2. Trans., prop. with accusative of thing(s), of thing heard, genitive of person(s), from whom heard (LS, see word): Act.1:4; with accusative of thing(s), Mat.12:19, Jhn.3:8 (Abbott, JG, 76), Act.22:9, al.; with dupl. accusative, Jhn.12:18, 1Co.11:18; with genitive of thing(s), Jhn.7:40 (Abbott, JV, 116); τ. φωνῆς (cf. Heb. שָׁמַע בְּקוֹל, Exo.18:19), Jhn.5:25, 28 Act.9:7 (on the distinction bet. this and ἀ. φωνήν, ib. 4, see M, Pr., 66; Field, Notes, 117; Abbott, Essays, 93f.); of God answering prayer, Jhn.9:31, 1Jn.5:14, 15; with accusative of thing(s), before παρά, Jhn.8:26, 40 Act.10:22, 2Ti.2:2; id. before ἀπό, 1Jn.1:5; with genitive pars. before ptcp., Mrk.14:58, Luk.18:36, al. (On NT usage generally, see Bl., §36, 5; Cremer, 82.)
(AS)