ή, όν [ᾰ]
      1 faible, chétif, OD. (touj. au compar. 5, 217 ; 8, 169, etc.) ; HPC. 596, 54, etc. ;
      2 en parl. d’aliments, sans saveur, sans goût, ARCHESTR. (ATH. 117 a).

• Cp. -ότερος, OD. (v. ci-dessus) ; sup. -ότατος, NONN. D. 2, 295 ; 7, 270.

Étym. obscure, p.-ê. d’orig. pré-grecque.

ή, όν, Ep. and Ion., weak, feeble, Hom. only in Od., always in Comp., εἶδος ἀκιδνότερος 8.169, cf. 5.217, 18.130, cf. Nic. Th. 224; later in Posit., δμωαί Man. 2.178; Sup. -ότατον, βέλεμνον Nonn. D. 7.270; insipid, ἔδεσμα Archestr. Fr. 38 B. (s.v.l., καὶ κεδνόν Meineke, Brandt). — Ep. word, also in Hp., ἰατρός Praec. 8; δύναμις Nat. Puer. 30.

Hom. nur Kompar., dreimal, Od. 5.217 εἶδος ἀκιδνοτέρη μέγεθός τ' εἴσαντα ἰδέσθαι, unscheinbarer, unansehnlicher, Apoll. Lex.Hom. 20.10 εὐτελεστέρα, vgl. Scholl.; 8.169 ἄλλος μὲν γάρ τ' εἶδος ἀκιδνότερος πέλει ἀνήρ, ἀλλὰ θεὸς μορφὴν ἔπεσι στέφει ; 18.130 οὐδὲν ἀκιδνότερον γαῖα τρέφει ἀνθρώποιο, hinfälliger, Apoll. l.l. ἐπὶ τοῦ ἀσθενεστέρου ; auch sp.D.; Nonn. auch superlat. 2.295 ; – posit. bei Hippocr.; ἀκιδνὸν ἔδεσμα Archestrat. Athen. III.117a.