η, ον [ᾰκα] aiguisé, en parl. de lances, IL. 12, 444, etc. ; OD. 1, 99 ; d’une hache, OD. 5, 235, etc. ; d’une épée, OD. 22, 80, etc.

Étym. part. pf. ; p-ê. p. *ἀκακ-σ-μένος, avec redoubl. de la R. indo-europ. *h₂eḱ-, pointu.

η, ον, Epic part. (cf. ἀκή¹), sharp-edged, ἀ. ὀξέϊ χαλκῷ Il. 15.482, Od. 1.99, al. ; πέλεκυν… ἀμφοτέρωθεν ἀ. 5.235; φάσγανον 22.80.
armed, c. dat., γένος σκυλάκων κυνόδουσιν ἀ. Opp. C. 1.476, cf. 3.252.

η, ον (ἀκή), gespitzt ; Hom. ἔγχος, ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ Versende Il. 10.135, 14.12, 15.482, Od. 1.99, 15.551, 20.127 ; τῇ δ' ἑτέρῃ ἔχεν ἔγχος ἀκαχμένον, οὐδὲ μεθίει Il. 21.72 ; ἀκαχμένα δούρατ' ἔχοντες Versende Il. 12.444, 17.412 ; φάσγανον ὀξὺ χάλκεον, ἀμφοτέρωθεν ἀκαχμένον Od. 22.80, πέλεκυν μέγαν, ἄρμενον ἐν παλάμῃσιν, χάλκεον, ἀμφοτέρωθεν ἀκαχμένον Od. 5.235 ; – Nonn. D. 17.232 ; θύρσος 14.217.