ἀγα·κλειτός, ή, όν [ᾰγ]
      1 très illustre, en parl. de pers. IL. 2, 564, etc. ; OD. 17, 370, etc. ;
      2 en parl. de choses, magnifique (hécatombe) OD. 3, 59 ; 7, 202 ; en mauv. part. extraordinaire, SOPH. Tr. 854.

Étym. ἀγα-, κλ.

ή, όν, = ἀγακλεής, of men, Il. 2.564, Hes. Th. 1016, etc. of things, ἀ. ἑκατόμβη Od. 3.59; πάθος S. Tr. 854 (lyr.).

ή, όν, sehr berühmt (ἕνδοξος), Hom. Beiw. von Helden, auch ἐπίκουροι Il. 12.161, πυλαωροί 21.536, Γαλάτεια Il. 18.45, βασίλεια Od. 17.376, 468, 18.351, 21.275, ἑκατόμβη Od. 3.59, 7.262 ; – Hes. Τυρσηνοί Theog. 1015 ; Soph. πάθος Ἡρακλέους Tr. 852, ch.; öfter bei Sp.