ἀ·γένητος, ος, ον :
      1 qui n’a pas eu de naissance ou de commencement, PLAT. Phædr. 245 d ; ARSTT. Cæl. 1, 11, 1, etc. ; d’où qui n’a pas de raison d’être : αἰτίαι ἀγένητοι, ESCHN. 86, 1, accusations sans fondement ;
      2 qui n’a pas existé, non réalisé, SOPH. Tr. 743 ; PLAT. Prot. 324 b ;
      3 p. suite, qui ne peut exister, qu’on ne peut réaliser, ISOCR. 397 a.

Étym. ἀ, γίγνομαι.

ον, (< γενέσθαι) uncreated, unoriginated, Parm. 8.3, Heraclit. 50; of the elements, Emp. 7; ἀρχή Pl. Phdr. 245d, cf. Arist. Cael. 281b26, al. Adv. -τως Plu. 2.1015b (prob.), Syr. in Metaph. 146.1, Dam. Pr. 409.
not having happened, Gorg. Pal. 23; τὸ γὰρ φανθὲν τίς ἂν δύναιτ’ ἂν ἀγένητον ποιεῖν ; S. Tr. 743; ἅπαντα τἀ. πρῶτον ἦλθ’ ἅπαξ Id. Fr. 860; ἀγένητα ποιεῖν, ἅσσ’ ἂν ᾖ πεπραγμένα Agatho 5; αἰτίαι ἀ.
groundless charges, Aeschin. 3.225; διαβολαί Alciphr. 3.58; ὕπνοι ἀ.
baseless dreams, Phld. D. 1.22; ὧν οὐδὲν… ἀ. was left undone, Isoc. 20.8.
translator΄s error for Lat. infectus, dyed, Edict.Diocl. 24.13.

(γίγνομαι),
1) nichtgeworden, nichtentstanden, ἀρχη u. ψυχὴ ἀγένητόν ἐστι Plat. Phaedr. 245d ; ungeboren, τέκνα, ἀγένητα μᾶλλον εἶναι ἢ γενέσθαι Alc. II, 142c. Von Gott, ohne Anfang, neben ἀΐδιος Plut. Conv. 8.1 ; ἀγένητον καὶ ἀγνοούμενον de mus. 11.
2) nicht vorhanden, ungetan, Isocr. 20.8 (vulg. ἀγέννητον), dem πέπρακται entgegenstehend ; τὸ πραχθὲν ἀγένητον θεῖναι Plat. Prot. 324b, wie Soph. Tr. 740 nach Porsons Conj. τὸ γὰρ φανθὲν τίς ἂν δύναιτ' ἂν ἀγένητον ποιεῖν (mss. ἀγέννητον); Plut. τὸ γεγενημένον οὐδὲ θεῷ δυνατόν ἐστι ποιεῖν ἀγένητον, consol. ad Apoll. 351 ; αἰτίαι ἀγ., die nicht vorhandenen, Aesch. 3.225 ; ähnl. Agath. bei Arist. Eth. Nic. VI.2.6.