ἀ·γέλαστος, ος, ον :
      1 qui ne rit pas, grave, triste, HH. Cer. 200 ; ESCHL. Ag. 794 ; ἡ ἀγ. πέτρα, APD. 1, 5, 1, la Roche triste, où se reposa Dèmèter à la recherche de Perséphonè ;
      2 dont on ne rit pas, triste, funeste, ESCHL. Ch. 28.

Étym. ἀ, γελάω.

ον, (< γελάω) not laughing, grave, gloomy, h.Cer. 200; ἀ. πρόσωπα βιαζόμενοι A. Ag. 794; of the orator Crassus, Lucil. ap. Cic. Fin. 5.30, cf. Vett.Val. 75.11; metaph, Σίβυλλα ἀγέλαστα φθεγγομένη Heraclit. 92; ἀ. φρήν A. Fr. 290; βίος Phryn.Com. 18; ἀ. πέτρα, stone at Eleusis on which Demeter sat, SIG 2587.183, Apollod. 1.5.1. Pass., not to be laughed at, not trifling, ξυμφοραί A. Ch. 30, v.l. Od. 8.307.

nicht lachend, traurig, ἀγέλαστα πρόσωπα, finstere Gesichter, Aesch. Ag. 768, ch.; ἀ. πέτρα hieß der Stein, auf welchem Ceres bei Athen ausgeruht haben sollte, H.h. Cer. 200 ; B.A. 337 ; vgl. Zenob. 1.7 ; übertr. βίος, Phryn. com. B.A. 344 ; συμφοραί, trauriges Geschick, Aesch. Ch. 30 ; Σίβυλλα ἀγέλαστα φθεγγομένη Plut. cur Pyth. 6. – Es ist ein Beiname mehrerer Philosophen, bes. des Heraklit. – Als Var. Hom. Od. 8.307 ἤργ' ἀγέλαστα, Aristarch ἔργα γελαστά, s. Scholl.