ου (ὁ) :
      1 menteur, trompeur, IL. 24, 261 ; HDT. 7, 209 ; τινός, SOPH. Ant. 1195, en qqe ch. ; cf. ARSTT. Nic. 4, 7, 12 ; ANTH. 12, 70 ;
      2 adj. mensonger, PD. N. 5, 53 ; ψ. τύμϐος, ANTH. 7, 275, tombeau simulé, cénotaphe.

➳ Acc. dor. ψεύσταν [ᾱ] ANTH. 7, 275.

Étym. ψεύδω.

ου, ὁ, (< ψεύδω) liar, cheat, Il. 24.261; ἀνὴρ ψ. Hdt. 7.209, cf. LXX Si. 15.8; c. gen. rei, ὧν… ψεῦσται φανούμεθα wherein we shall be found to be liars, S. Ant. 1195, cf. Arist. EN 1127b16, AP 12.70 (Mel.), Phld. Herc. 1457.12. Adj., = ψευδής, lying, false, ψ. λόγος Pi. N. 5.29; ψεύστης δ’ οὗτος ἔπεστι λίθος, of a cenotaph, AP 7.273 (Leon.); τὸν ψεύσταν δέ με τύμβον… θέντο· τί θαῦμα· Κρῆτες ὅπου ψεῦσται, καὶ Διός ἐστι τάφος ib. 275 (Gaet.), alluding to Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται, Epimenid. 1, which is cited by Call. Jov. 8, Ep. Tit. 1.12.

ὁ,
1) der Lügner, Betrüger ; Il. 24.261 ; Soph. Ant. 1180 u. sp.D., wie Mel. 41 (XI.90), Bass. 11 (VII.372); auch in Prosa, Dem. 19.201 u. Sp.
2) als adj. masc., lügenhaft, täuschend ; ψεύστης λόγος Pind. N. 5.29 ; πυρσός Bass. 5 (IX.289); τύμβος, ein Kenotaph, Gaetul. 7 (VII.275).

ψεύστης, -ου, ὁ
(< ψεύδω), [in LXX: Psa.116:11 (כָּזַב), Pro.19:22 A N2 (כָּזָב), Sir.15:8 25:2 * ;]
a liar: Jhn.8:44, 55, Rom.3:4, 1Ti.1:10, Tit.1:12, 1Jn.1:10 Jn 2:4 Jn 2:22 Jn 4:20 Jn 5:10 .†
(AS)