(τὸ) seul. dat. sg. χήτεϊ, manque, défaut, IL. 6, 463 ; 19, 324, etc. ; HH. Ap. 78 ; HDT. 9, 11 ; ORPH. Lith. 76 ; p. contract. χήτει, OD. 16, 35 ; PLAT. Phædr. 239 d, à défaut de, faute de, gén.

Étym. cf. χατέω.

τό (only used in dat.), want, lack, c. gen. pers., χήτεϊ τοιοῦδ’ ἀνδρός from need of such a man, Il. 6.463; χήτεϊ τοιοῦδ’ υἷος 19.324; χήτει ἐνευναίων Od. 16.35; χήτεϊ λαῶν h.Ap. 78; χήτεϊ συμμάχων Hdt. 9.11; χήτει πρίνης Eup. 360; χήτει οἰκείων Pl. Phdr. 239d (referred to χῆτις by Tim. Lex.); χ. γνησίου κάλλους Ph. 2.266; ὀστῶν χ. Poll. 2.166; χ. [κόσμου], παραδείγματος, Them. Or. 24.306b, 4.62d; χ. χαλινοῦ καὶ ἡνιόχου Jul. Or. 2.50b; χήτεϊ… νοήματος Orph. L. 76. (Cogn. with χῆρος.)

εος, τό, Mangel, Bedürfnis, s. χῆτις.