χρῆς, 3 and 2 pers. sg. pres. indic. of a defect. verb, expld. by Hsch. and Sch. S. Ant. 887 by θέλει χρῄζει, θέλεις χρῄζεις and found in the following passages; εἴτε χρῇ θανεῖν whether she desires to die, S. Ant. 887 (χρή codd., cf. Sch. ad loc.); σοὶ δὲ δρᾶν ἔξεσθ’ ἃ χρῇς Id. Aj. 1373 (χρή codd.); εἴτε χρῇς (sc. κηρύσσειν με) Id. El. 606 (χρή codd.); πρὸς ταῦθ’ ὅ τι χρῇ καὶ παλαμάσθων E. Fr. 918 (anap., χρή codd.); πάρα δ’ ἄλλ’ ὅ τι χρῇς Cratin. 127, cf. Eup. 4 (prob. l.); οὐ χρῆσθα (sc. φωνεῖν); Ar. Ach. 778 (Megarian). (Cogn. with χρή, κέχρημαι ΄I yearn after΄, χρῄζω.)

ἡ, = χρεία, so wird Soph. O.C. 504, τὸν τόπον δ' ἵνα χρῆ᾿σται μ' ἐφευρεῖν, vom Schol. χρῆ 'σται = δεήσει erkl.; vgl. Suid. unter χρή, wo falsch χρῆσθαι steht.