χρυσό·κερως, ως, ων, gén. ω [ῡ]
      1 aux cornes d’or, PD. O. 3, 52 ; CRAT. (Com. fr. 2, 182) ; en parl. de la nouvelle lune, ANTH. 5, 16, etc. ;
      2 aux cornes dorées, PLAT. 2 Alc. 149 c ; ESCHN. 77, 12.

Étym. χρ. κέρας.

ωτος, ὁ, ἡ, and -ως, ων, gen. -ω (also Dor. acc. in SIG 398.24 (Cos, iii BC)) : — with horns of gold, ἔλαφος Pi. O. 3.29, E. Hel. 382 (lyr., Elmsl. χρυσοκέρατα); as epith. of Pan, Cratin. 321 (lyr.); of the moon, AP 5.15 (Marc. Arg.).
with gilded horns, like a victim ready to be sacrificed, τρίττοιαν βόαρχον κερων IG1². 76.37, cf. Aeschin. 3.164, Pl. Alc. 2.149c, SIG l.c., Porph. Abst. 2.15.

[ῡ], ωτος, u. χρυσόκερως, ων, gen. ω, mit goldenen, vergoldeten Hörnern ; Pind. ἔλαφος, Ol. 3.30, wie Eur. Hel. 388 u. Ep.adesp. (Plan. 92); βοῦς Plat. Alc. II, 149c ; μήνη M.Arg. 10 (V.16); auch Bacchus heißt so, Hymn. (IX.524).