ή, όν :
      1 pass. bon pour l’usage, utile, usuel, PLUT. Cato ma. 1, M. 32 e ;
      2 act. qui sait se servir de, habile à se servir de, gén. ARSTT. Œc. 1, 6, 1 ; POL. 1, 7, 4 ; postér. dat. (c. χράομαι) M. ANT. 7, 55.

• Sup. χρηστικώτατος, PLUT. M. 32 e.

Étym. χράομαι.

ή, όν, (< χράομαι) of persons, knowing how to use, understanding the use of a thing, τῶν ὑπαρχόντων Arist. Oec. 1344b26; δεσποτικὴ ἐπιστήμη ἡ χ. δούλων Id. Pol. 1255b31; abs., δύναμις χ., opp. ὑπηρετική, Procl. in Prm. p. 735 S. ; also c. dat. (like the Verb), M.Ant 7.55. of things, useful, serviceable, σώματος ἕξις Plu. Cat. Ma. 1; Sup., μέλι χρηστικώτατον Id. 2.32e. Adv. -κῶς ib. 80b; Comp. -ώτερον Arr. Epict. 2.9.19.

1) zum Gebrauche gehörig, bestimmt, geeignet, brauchbar, nützlich, dienlich, Sp.
2) akt., der wovon Gebrauch zu machen weiß ; Etwas anzuwenden, zu benutzen weiß ; τινός, Arist. Pol. 1.7 ; auch c. dat. der Sache, M.Ant. 7.55;
• adv. χρηστικῶς.