χειρο·τέχνης, ου (ὁ) qui exerce un art manuel, d’où :
      1 artiste, artisan, HDT. 2, 167 ; THC. 6, 72 ; XÉN. Mem. 3, 11, 4 ; AR. Pl. 533, 617 ; p. opp. à φιλόσοφοι, XÉN. Vect. 5, 4 ; à πολιτικοί, POL. 10, 17, 6 ; ἰατορίας, SOPH. Tr. 1002, qui pratique l’art de guérir ; fig. : πολέμου, PLUT. Lyc. c. Num. 2, artisan ou auteur d’une guerre ;
      2 (p. opp. à ἰδιώτης) homme de métier, HPC. V. med. 8.

Étym. χ. τέχνη.

ου, ὁ, handicraftsman, artisan, Hdt. 2.167, Ar. Pl. 533 (anap.), 617 anap.), Th. 6.72, Pl. R. 597a, PBremen 48.27 (ii AD), etc. ; opp. ἀρχιτέκτων, Arist. Metaph. 981a31; of slaves who brought in income to their owner, X. Mem. 3.11.4; φαύλους καὶ χ. Pl. R. 405a; opp. φιλόσοφοι, X. Vect. 5.4; opp. πολιτικοί, Plb. 10.17.6; τίς ὁ χ. ἰατορίας… ; who is the expert in surgery… ? S. Tr. 1000 (anap.), cf. Hp. VM 7; πολέμον χ. Plu. Comp. Lyc. Num. 2.

ὁ, Handarbeiter, Handwerker, Künstler ; Ar. Plut. 533, 617 ; Her. 2.167 ; Thuc. 6.72, 7.27 ; Plat. Prot. 328a ; τὰ τοῦ κλινουργοῦ ἔργα ἢ ἄλλου τινὸς χειροτέχνου Rep. X.597a ; Sp., Pol. 10.17.6, πολέμου Plut. Lyc. 4, Kompar. Lyc. et Num. 2 ; ἰατορίας, der Chirurg oder Wundarzt, Soph. Tr. 996.