χαυλι·όδων, -όδοντος (ὁ, ἡ) :
   I adj. :
      1 muni de dents saillantes, càd. de défenses, HÉS. Sc. 387 ; ARSTT. P.A. 3, 2, 4, etc. ; OPP. C. 3, 6 ;
      2 saillant, en parl. des dents, HDT. 2, 68 ;
   II subst. ὁ χ. HDT. 2, 71 ; ARSTT. H.A. 2, 1, 51 ; 4, 11, 14, etc. défenses de sanglier, d’hippopotame, etc.

Étym. *χαύλιος, ὀδούς.

-όδοντος, ὁ, ἡ, mit hervorstehenden od. Hauzähnen ; κάπρος Hes. Sc. 387 ; sp.D., wie χαυλιόδοντα γένεθλα Opp. Cyn. 2.6 ; ὀδόντες χαυλιόδοντες Her. 2.86 ; Arist. part. an. 2.9. – Als subst. ὁ χαυλ., der vorstehende Zahn ; τετράπουν, χαυλιόδοντας φαῖνον heißt der Hippopotamus Her. 2.71 ; Opp. Cyn. 2.492 ; Arist. H.A. 2.1.