άδος [ᾰδ]
   I adj. f. :
      1 qui habite dans des trous, dans des cavernes ; THCR. Idyl. 1, 115 ; ANTH. 9, 233, 251 ;
      2 qui offre des cavités, NONN. D. 6, 184, 193 ;
      3 situé dans une cavité, BABR. 82, 3 ; p. anal. enfoncé dans le sable, en parl. d’une ancre, ANTH. 10, 2 ;
   II subst. :
      1 sorte de coquillage, HICÉS. (ATH. 88 a) ;
      2 trou, caverne, BABR. (SUID.) ;
      3 femme de mauvais lieu, ANTH. 11, 34.

άδος, ἡ, lurking in a hole, ἀραχναίη, σίλφη, AP 9.233 (Eryc.), 251 (Even.), etc. ; of the bear, lying torpid in its cave, Theoc. 1.115, Hymn.Is. 46; metaph, of a shy maiden (opp. πόρνη), φωλάδα παρθενικήν AP 11.34 (Phld.); ἀγκύρας φωλάδας, of anchors buried in the sand, ib. 10.2 (Antip.Sid.). as Subst., a mollusc that makes holes in stones, Lithodomus, Ath. 3.88a; Hsch. has φωλαΐδες, from a confusion of φωλάδες and φωλίδες.
full of holes or lurking places, πέτρη Nonn. D. 1.163; ὕλη 6.270, 22.116; ἔκθορε φωλάδος κοίτης, of a lion, Babr. 82.3. φωλάς· εἶδος νόσου (i.e. = φωλεία 1), Suid.

άδος, ἡ, = φωλεύουσα, im Lager, Hinterhalt liegend, sich versteckt haltend, auflauernd, Höhlen oder Schlupfwinkel habend, in welchen man sich verbergen kann ; σίλφη Euen. 16 (IX.251); παρθενικὴ φωλάς Philodem. 22 (XI.34); ἀραχναίη Eryc. 9 (IX.233); ἄρκτος Theocr. 1.115, den Winterschlaf haltend. Auch κοίτη, Babr. 82.3. – Als substant. eine Schnecken- oder Muschelart, Hices. bei Ath. III.88a.