ή, όν [ῠᾰ]
      1 qui concerne l’exil ou les exilés, THC. 6, 92 ; PLUT. Pel. 8, M. 603 b ; τὸ φυγαδικόν, DH. 6, 63 ; DS. 14, 32 ; ou οἱ φυγαδικοί, POL. 23, 10, 6, les bannis, les exilés ;
      2 qui repousse, qui écarte, gén. HLD. 8, 11.

Étym. φυγάς.

ή, όν, of or for an exile, φ. προθυμία the reckless zeal of a refugee, Th. 6.92; φ. ἐλπίδες Plu. Pel. 8; φ. νῆσος Id. 2.603b; φ. οἰκίαι IG 12(9).196.24 (Eretria, iv BC); οἱ φυγαδικοί, = οἱ φυγάδες, Plb. 22.10.6; τὸ φ. D.H. 6.63, D.S. 14.32. Adv. -κῶς, ζῶντας Plu. Tim. 24.

den φυγάς, den Flüchtling od. Verbannten betreffend, ihm eigen, geziemend ; Thuc. 6.92 ; τὸ φυγαδικόν, = οἱ φυγάδες, Dion.Hal. 6.63 ; auch οἱ φυγαδικοί, Pol. 23.10.6.
• Adv., φυγαδικῶς ζῆν Plut. Timol. 24.